‘Terecht’ zegt een man uit Stadshagen,
‘om hem voor die functie te vragen.
Ik vind dat niet raar.
Dan worden ook daar
straks spijkers met koppen geslagen.’

Een treinpassagier die in Rhenen
woonachtig is: ‘Kun je niet menen!
Ik sta gewoon paf!
Je vraagt je toch af
wie zijn er dit jaar dan verdwenen?’

‘Nou, lekker,’ zegt iemand uit Weite,
‘daar gaan dus m’n kleed en tapijten.
Die krijg ik niet clean.
Of moet ik misschien
dat ding in het stof laten bijten?’

Een brugwachtersechtpaar uit Aijen
was heel enthousiast hoor, ja, laaiend.
Zij had hem gekust
en zei: ‘Wát een rust,
je ’s morgens eens óm kunnen draaien!’

’Je weet dat’ zegt iemand uit Dijken,
‘beleggers zichzelf graag verrijken,
dus wat je dan wil
is minstens een bril
waarmee je kunt koffiedik kijken.’

‘O nee!’ roept een meisje in Helle.
‘Wat doet dat met vlinders? Libellen?
Elk ander insect?
Ze zouden direct
een vliegverbod in moeten stellen!’

Een Nederlands leraar uit Schagen
zat tijdens de les vaak te klagen
dat zijn mooie taal
verengelst, finaal.
‘Maar ik blijf een prakjeszak vragen!’

Al blijft ze bezoekers verrukken,
zo’n dame houdt toch wel haar nukken.
Een bredere smile,
(‘Oh please, for a while!')
het zal Mona Lisa niet lukken.

Een boer die het peil van de Regge
zag stijgen ging zandzakken leggen
met zoonlief. Het joch
zei: ‘Pap, durft u nog
“het regent, het zegent” te zeggen?’

Maar toch zegt een man uit Huisvennen
van vroeger een spreekwoord te kennen
dat luidt, best wel stoer:
‘Hoe dommer de boer,
hoe dikker de aerepels benne.’

‘Journaals’ zegt een vrouw uit Slenaken,
‘bomvol met ellendige zaken.
Slecht nieuws, keer op keer.
Niet vreemd als het weer
juist daardoor van slag blijkt te raken.’

‘Echt drama.’ zei iemand uit Hegge.
‘De spaarders, zo hoor ik net zeggen,
die eten droog brood.
Nou, aan is de boot,
ik wil het toch liever beleggen.’

Een echtpaar afkomstig uit Drachten
snapt best het waarom van die klachten.
‘Rotondes? Ja gunst,
je zou zulke kunst
ook meer op een kruispunt verwachten.’

‘Ik zag hoe’ zegt iemand uit Helle,
‘de artsen daar aan kwamen snellen,
want ja joh, je weet,
die pepers zijn heet.
Maar om nu de brandweer te bellen…’

Zo moet en zal iemand uit Elten
bij warm weer met alle geweld een
Raketje of Split.
Waar dat hem in zit?
‘Ja, ‘k weet niet, ik lijk wel te smelten.’

‘Een vondst!’ vindt een man in Abcoude.
‘Dit helpt echt heel goed tegen fraude.
Geen fishing mails meer,
het werkt als een speer.
Geen mens kan dat nummer onthouden.’

De vraag is of dit wel terecht is.
Of minder publiek nu zo slecht is.
En wij, groot verdriet!
O, dat hier nog niet
het laatste woord over gezegd is!

‘En bent u’ vraagt iemand uit Rheeze,
‘benieuwd wie de snelste zal wezen?
U kunt het verslag
de volgende dag
gewoon in de Duckstadkrant lezen!’

Ik zal dit verhaal nooit vergeten:
Mijn opa heeft ooit eens verbeten
en nijdig gezegd:
‘Die dominee, echt,
komt elke keer onder het vreten!’

Een ras Amsterdammer, zijn schoenen
drijfnat, staat de vloeren te boenen.

Ik hoor zijn gebrom:
‘Nu snap ik waarom
ze dit de Rivierenbuurt noemen.’

Tien koeien in mals Wijdemeren
nog lang niet. Ik zou adviseren
aan eerst producent
en dan consument:
Ga kauwgom met grassmaak proberen.

‘Gelukkig,’ zegt iemand uit Buchten,
‘wij hoeven ’t gevaar niet te duchten
zoals in Irak.
Nu staat het wel strak,
maar als ik er zelf voor moest vluchten…’

Een zwetende man in Abshoven
is daarom flink hout aan het kloven,
want geen Russisch gas?
‘Ik kan je alvast
een heel koude oorlog beloven.’

Bezorgd deed een vader in Oeken
het Habbo-verhaal uit de doeken,
gevolgd door: ‘Nou meis,
je moet voor je reis
maar liever een jeugdherberg boeken…’

We zwijgen en vouwen de handen.
De stilte, de tranen die branden.
Zo’n vliegtuig komt aan,
we zien het daar staan,
maar nee, het besef wil niet landen.

‘Heel gek,’ zegt een man uit Slenaken,
‘het zijn onbenullige zaken,
maar ik vroeg me af
zou LEGO, heel maf,
ook strandjutterpoppetjes maken?’

Het blijft op de netvliezen kleven,
de bloemen die uitdrukking geven
aan heel ons bestaan.
Want zie ze vergaan,
kortstondig gebloeid. ‘t Is ons leven.

Een enthousiast loopster uit Loenen
liep anders op vrijdag te zoenen
van blijdschap, ’t is klaar!
Nu niet nee, heel raar.
‘Ik loop echt met lood in mijn schoenen…’

‘Geweldig!’ lacht iemand uit Boomen.
‘Ik dacht nog, hoe moet ik er komen,
maar ’t hoeft dus niet meer.
Het tropische weer
heeft zelf al het vliegtuig genomen!’

Een entrepreneur uit Oud Ade
kweekt onder de glijbanen maden.
‘Dat wordt’, zegt de held,
‘nooit zwemmen in geld,
maar wie weet een keer pootjebaden?’

Twee veters, knalrood, staan te knikken.
‘Het bleek tussen ons goed te klikken
dus ja joh, vandaar
dat wij ons dit jaar
met heel veel plezier lieten strikken.’

‘Hèhè,’ zucht een man in Kockengen,
‘we hebben het kunnen volbrengen.
Dat was het WK.
Nu Gaza nog ja.
Daar blijven ze steeds maar verlengen.’

Een Weber de enige goeie?
Nou sorry, mij kan het niet boeien.
Wij zijn echt wel klaar
met twee keer per jaar.
Ik blijf wel gewoon barbeknoeien.

Straks spreken de hamsters zes talen
en schalt luid het ‘GOOOOOOO!’ door de zalen.
Ach ja, ’t is een kans,
maar ik denk dat Frans
dit niet op z’n hals durft te halen.

Een Braziliaan in Roerdalen
snapt goed dat wij lopen te balen,
want ja joh, plaats drie?
’t WK is fini.
Een heel schrale troost, zo’n finale.

‘Mij kan’ zegt een man uit Stavoren,
‘Brazilian wax best bekoren.
Een Duitser dus niet,
want zoals je ziet,
die houdt van geknipt en geschoren.’

Twee mannen uit Gennep, forensen,
ze schrikken ervan: ‘Allemensen!’
Zij gaan heel wat keer
naar Goch op en neer.
‘Dit wordt ons te dol, er zijn grenzen.’

De vrouw van een man uit Zuidzande
die net weer z’n vingers verbrandde
aan ’t barbecuevuur
(laatst aan de frituur):
‘Hoe zit dat met twee linkerhanden?’

‘Haha!’ lacht een man in Nieuw-Namen.
‘Ik hoor net van twee Mexicanen:
Stort straks elke keer
heel Groningen weer
ter aarde als stervende zwanen…’