‘Het geld is,’ zegt iemand in Kleve,
‘want kunstenaars moeten ook leven,
’t probleem niet zozeer,
maar ik denk steeds weer
van waar is dat riet toch gebleven?’

‘Zij zelf’ bromt een man in Hoptille,
‘bleek pas de CU niet te willen.
Zou ’t Haags gedoe zijn
of Kaags gedoe? Mijn
gedachte is, zijn er verschillen?’

Twee treurige koeien in Vorden,
ze zijn van de Lakenveld-orde,
herkauwen hun gal.
‘De weidegang zal
nu vast een verwijdergang worden.’

‘Ik zou’ zegt een vrouw bij Geneijgen,
‘het willen, maar denk bij m’n eigen
meteen wel ‘hoe dan?’
Want echt hoor, ik kan
mijn werk nu al haast niet afkrijgen!’

‘Ja jongens,’ zei iemand in Megen,
‘je moet het toch zien als een zegen
van boven nietwaar?
Er werd al drie jaar
door boeren gebeden om regen.’

‘Ik zou’ zegt een man in Heerstaaien,
‘maar verder geen onrust meer zaaien,
want ieder rapport
van wat eraan schort
laat enkel maar meer stof opwaaien.’

‘Nou, zal ik’ zei iemand uit Appen,
‘je ook eens een keer wat verklappen?
Want ik ging net naar
de Jumbo aldaar
en zag dus gewoon Max Verstappen!’

‘Geweldig!’ lacht iemand in Veere.
‘Dit team zal wel vaak triomferen.
Ik vind het heel sterk:
Zo leg je als kerk
een ander accent op bekeren.’

Een jongen in ’t Gelderse Wieken
vertrouwde zijn vriendjes ’t unieke
van deze melk toe:
‘Dit komt van een koe,
dat andere is van fabrieken.’

‘Gelukkig,’ zegt iemand in Grave,
‘het vindt straks een nieuwe enclave.
Niet dat het je voedt
maar, dat werkt ook goed,
we kunnen ons wel eraan laven.’

‘Zo gek,’ zegt een man in Blesdijke,
‘geen boot wist nog Gent te bereiken.
Normaal is dat stuk
ook redelijk druk,
dus toen zijn ze toch maar gaan kijken.’

‘Ik wil,’ zei een meisje in Rheeze,
‘die schijnt heel erg schattig te wezen,
een cavia, mag ‘t?’
‘Een cavia? Wacht,
daar heb ik iets over gelezen…’

‘Je ziet,’ zegt een juffrouw in Meeren,
‘zelfs oudere dames en heren
op school allang klaar,
ze zullen elk jaar
weer eventjes bij moeten leren.’

Een boze GroenLinkser uit Loenen
kon zich er nog niet mee verzoenen
en had al gevit:
‘Ooit zullen we dit
een onverstandshuwelijk noemen!’

‘Tja, vroeger,’ zei iemand in Dalen,
‘toen spoot men met gif hè, meermalen.
Nu geeft dat een rel.
U zou alvast wel
de tegels eruit kunnen halen.’

‘Het is’ zegt een man in Almere,
‘verschrikkelijk, beelden choqueren.
Er is veel bereikt,
’t zal best, maar weer blijkt
een ander land slecht te regeren.’

‘Ze zijn steeds’ zei iemand in Ooijen,
‘weer over dat leven aan ’t klooien,
vooral Sigrid Kaag,
maar als ze vandaag
nu eerst die formatie voltooien?’

‘De vraag’ zei een muis in Westkerke,
'is, houd je het binnen de perken
en rem je ’t enzym?
Dan zou het misschien
met kaas ook weleens kunnen werken.’

‘Je ziet het,’ zei iemand in Vorden,
‘er staan onderweg wat meer horden
dan dat je vaak weet.
Het is daar best heet,
maar plakkerig wil het niet worden.’

‘Kijk, zo!’ roept de stevige tante.
Ze zwaait met de zeis, weet van wanten.
‘Het maait gras perfect
en spaart het insect.
Zo snijdt het mes mooi aan twee kanten.’

‘Het lijf’ had een man in Gerheggen
het Zonderland uit horen leggen,
‘is nu toch te oud.
Joh, geeft niet. Dat goud
in Londen, dat stáát, zal ‘k maar zeggen.’

‘Dat is’ zegt een man in Blesdijke,
‘veel beter dan dansen. ’t Zal blijken,
een heel goed idee.
Niet aanraken nee,
je mag er alleen maar naar kijken.’

‘En hier’ hoort een echtpaar uit Boomen,
‘de keuken.’ Ze staan wat te dromen
bij ’t zien van de kraan.
‘Waar denkt u nu aan?
Dat daar ook wel wijn uit zal komen?’

Die koe wordt dus geen karbonade
of biefstuk of malse sukade.
Voor altijd bevrijd.
Ze dreef heel de tijd
voor niks in die Maasmarinade.

‘Nee,’ hoor ik een moeder in Hegge
vrij zacht maar gedecideerd zeggen.
‘Dit kost teveel poen,
laat mij het maar doen.
Met kaas of met muisjes beleggen?’

‘Dan krijg je,’ zegt iemand in Mallem,
‘dus eb in de meeste gevallen.
Vaak komt ook het ramp-
toerisme op gang.
Dat zijn, onontkoombaar, de kwallen.’

‘Dat lijkt me’ roept iemand in Ruiten,
‘geweldig! Dan komt hij naar buiten,
broek iets naar benee,
zo’n decolleté,
en iedereen na lopen fluiten!’

‘Kijk uit,’ zei een boertje in Ens. ‘Een
gevaarlijk verhaal, want ze wensen
het vee nu eerst weg,
maar straks, wat ik zeg,
de grootste vervuilers: De mensen.’

‘Whatsapp’ zegt een man in Bernheze,
‘is net zo vervelend, in wezen,
als iemand die jou
(doelt hij op zijn vrouw?)
vaak belt met “mijn appje gelezen?”’

´Ja, dát,´ bromt een hommel in Petten,
´maar neem de lockdowns, die beletten
ons ook stevig hoor.
Geen mens die daardoor
de bloemetjes buiten kon zetten.´

‘O nee hè,’ zei iemand in Rhenen,
‘die man met soms heel lange tenen
en olifantshuid.
Nou, ik kijk al uit
naar vliegtuigjes tijdens het trainen.’

‘Ja heus,’ had een vrouw in Wolfheze
die dit in de krant zat te lezen
haar man net gezegd.
‘Het zou, ‘t staat er echt,
een gat in de markt kunnen wezen.’

En dus staat een jongen bevlogen,
12 jaar, richting pa te betogen:
‘Dit geldt ook voor u!
We gaan vanaf nu
het zakgeld behoorlijk verhogen!’

‘En wat’ zit een vrouw in Bourtange
haar man nog eens even te stangen,
(zijn buik wijst ze aan)
‘niet weg is gegaan,
is daar al die tijd blijven hangen…’

‘Kijk uit,’ zei een boer in Maarheeze,
‘zelfs Flevoland zal moeten vrezen.
De inpoldering
wordt ook nog een ding.
Dat blijkt straks een foutje te wezen.’

Nou mensen, de toekomst ligt open,
die gaan we vast allemaal kopen.
Ik denk dat we (vet!)
straks niet alleen met
ons hoofd in een web zullen lopen.

Dan zie ik een echtpaar rondlopen
in winkels en hij steeds maar hopen
‘we gaan zo naar huis’,
maar zij voelt zich thuis
dus móet hij wel mee, kleren kopen.

‘Geloof me,’ zei iemand in Wijchen,
‘in plaats van erover te liegen,
recht maken van krom,
doe gordels maar om.
Je zou er zo uit kunnen vliegen.’

Een wolf die op weg is naar Dijken
laat flinke teleurstelling blijken.
‘Hoe hoog wordt dat hek?
Zelfs Omsk, da’s toch gek,
is makkelijker te bereiken.’

Elf haantjes uit la douce France
verslikten zich steeds in hun kansen
en schoten een bok.
Een Zwitserse klok
besloot toen: ’t Is tijd voor vacance.’