Een vogelaar vlak nabij Deelen
dacht: ‘Ach joh, wat kan het me schelen?’
Hij telde (‘Da’s twee.’)
zijn buurvrouw ook mee.
Zij mag graag voor luistervink spelen.

'Nou sorry,' zei iemand in Smilde,
zo boos dat zijn stem ervan trilde.
'Waarom de ME?
Bescherming? Welnee,
die lui hebben immers al schilden?'

‘En wat’ vraagt een man in Almere
‘is hiervan qua snelheid te leren?
Nou dit: Zeg heel lief,
‘Vergeten, de brief!’
en laat je gewoon vaccineren.’

‘Ik kan’ zegt een vrouw in Stavoren,
‘me zo aan dat appgedoe storen…
Dan blijven ze staan,
gaat Wordfeud weer aan!
En alles om punten te scoren.’

‘Ze staan’ zegt een man in Tilligte,
‘direct naast elkaar, twee berichten.
Hier lees je dus goed
hoe haastige spoed
zorgvuldigheid zomaar laat zwichten.’

Met stokken en helmen met kleppen
zien wij ze naar brandhaarden reppen.
‘Maar houd je fatsoen!’
Ik geef het te doen,
respectvol een relschopper meppen.

‘Ja, du-uh,’ smaalt iemand in Putten,
‘dat snap ik, veel minder gesputter
maar oog voor de bal.
En, dat dan vooral,
geen fans die ze op staan te jutten!’

‘Nou nee,’ zei een pastor in Drachten.
‘Wat denk je hoe hoog ze me achten
als ik dat wel wil?
’t Contrast is best schril.
Ik preek juist geduldig te wachten.’

Een damhert vlucht tussen de bomen
terwijl ze het bloed al voelt stromen.
Arm dier, ’t schudt de kop.
Denkt vast dat ze op
een Riskbord terecht is gekomen.

‘Ach ja joh,’ zucht iemand in Veere,
‘je hoopt steeds dat mensen iets leren
maar ’t zit in het bloed.
Een demonstrant moet
met alle geweld demonstreren.’

Een kweker van bloemen in Akker
die niet snel de gifspuit zal pakken
ziet overal luis.
Voor hem echt een kruis.
Hij ligt er nu zelf ’s nachts van wakker.

‘O, mooi!’ zei een vrouw net in Leusden.
‘Toepasselijk wel, goede keuze.
Leuk stadje lijkt mij.
Misschien moeten wij
daar binnenkort ook eens gaan neuzen.’

Zeg zelf, ja ik zie u al knikken,
zulk nieuws is toch eventjes schrikken.
Dat kan dus ontstaan,
denk daar maar eens aan,
als u straks uw eitje gaat tikken!

‘Ik snap wel’ zegt iemand in Kleve
‘waarom Rutte niet hoeft te sneven.
Die toeslagstampij
is voor de partij
een ver-van-mijn-bed-show gebleven.’

‘Zal best ja,’ zegt iemand in Loenen,
‘maar dit lijkt toch meer op verbloemen
van feiten in deez’.
Ik wil het een race,
maar tegen de avondklok noemen.’

Ik dacht al meteen bij m’n eigen,
je kunt best tot oppakken neigen
(het ís erg, zo’n man?)
maar ja, of we dan
geen cellentekort zullen krijgen?

‘Werkt goed!’ zei een huisarts in Dalen.
‘En is dit voorbij, niet om malen.
Groot zat, dus zie daar:
geen wandeling maar
de kast in, een frisse neus halen!’

‘O, vreemd,’ zei een man in Bourtange.
‘Waar zouden die lui dan uithangen?’
Gespierd, stekelhaar,
een knuppel hangt klaar.
‘Per dag mag ik twee man ontvangen.`

‘Een crisis,’ zegt iemand in Giessen,
‘waardoor we vertrouwen verliezen
in mensen van naam,
want ieder treft blaam.
En wie je dan straks weer moet kiezen?’

‘Voor mensen’ zegt iemand in Rekken,
‘die liever een ochtendklok hebben:
Komt goed, wees niet bang,
die is er allang.
Dat noemen we doorgaans een wekker.’

‘Die zitten’ zegt iemand in Borger,
‘met angst in de cel deze morgen.
Doodsbang dat straks echt
de rechter hun zegt:
Veroordeeld tot drie jaar bezorgen!’

Een man in het Brabantse Stegen
besluit al zijn flessen te legen.
‘Want ijsberen maar
ook pinguïns, echt waar,
die kunnen er heel erg slecht tegen!’

‘Die zie je’ zegt iemand in Meppen,
‘heel stiekem naar voren toe reppen,
het hoofd in de kraag.
Wat zouden ze graag
de prik in hun elleboog hebben.’

Een pensionado uit Dinther
die nu, zegt hij, ook wel wat hinder
van sneeuw ondervindt,
had even gehint
op hoe je dat noemt: overwinterd.

‘O jongens,’ zucht iemand in Demen,
‘die man zorgt aldoor voor problemen,
dat mag niet beloond!
Je zou hem gewoon
quasi serieus moeten nemen!’

´Vertel,´ zegt een man in Blesdijke
´staan jullie er echt van te kijken?
Ik ben niet verrast.
Hij wil het daar vast
die dag heel erg leeg laten lijken.´

Ik las het en dacht toen nog even:
Verrassend, zo’n club, heel gedreven,
die nu de boel sust.
Ze schreeuwen om rust.
Soms maakt een mens toch teveel leven.

‘Natuurlijk,’ zegt iemand in Blenkert,
‘heel erg, moet je aandacht aan schenken,
dit is de limiet,
maar zeg liever niet:
Dit had je toch nooit kunnen denken!’

‘O ja,’ zegt een man in Nieuw-Namen,
‘heel mooi, muren, deuren en ramen.
’t Ging vast een voor een
en ook steen voor steen.
Maar waarom alleen? Doe dat samen!’

‘Zeg dat!’ grijnst een spotter uit Wijchen.
‘Daar hoeven we niet om te liegen.
Zo’n kortbekzeekoet
of pestvogel doet
ons steeds weer van hot naar her vliegen!’

‘Wanneer’ vraagt een vrouw in Rosmalen,
mag ik dat vaccin komen halen?
Hoe lang is die rij?
Heel handig, lijkt mij,
zo’n chip voor contactloos betalen!’

‘Precies,’ zegt een koster uit Megen,
‘het blijft echt een continu wegen,
die smartphones, à la
de boekdrukkunst ja.
Soms is het een vloek, soms een zegen.’

‘O o,’ zucht een man in Stavoren,
‘gênant, je gelooft toch je oren
gewoon niet meer? Man,
die Trump, heeft hij dan
nu ook z’n verstand nog verloren?’

Een kijker van toen had zo-even
‘t programma heel treffend omschreven:
‘Het maakte ons wijs
en ouder, zelfs grijs,
terwijl het zelf jong is gebleven.’

Heel slim wist een man in Gerhegge
goed kommagebruik uit te leggen.
Steeds weer kon je hem,
welluidende stem,
‘gelukkig, nieuwjaar’ horen zeggen.

‘Geen vuurwerk,’ zei iemand in Halle,
‘ik denk dat het goed gaat bevallen,
maar jongens, echt waar,
wat zou ik dit jaar
vol narigheid weg willen knallen…’

‘Wat dunkt u? De blijdschap om even
met hulp van haar moeder te leven
of zuinig aan want
je valt door de mand?
Wie heeft hier de bijstand gegeven?’

‘Je ziet,’ zegt een man in Almere,
‘de drang om te roken trotseren
kost soms zóveel kracht!
’t Gaat boven je macht.
Dat wilde hij hier demonstreren.’

Een boer in het Brabantse Meeren
is blij, zegt hij meerdere keren.
‘Maakt haast geen geluid
en ’t beste besluit:
Geen neus op die robot monteren.’

‘Jazeker!’ Een puber uit Eelde,
zelf levend in rijkdom en weelde,
heeft jeans aan, gescheurd,
die, ook nog besmeurd,
de jongste zoon moeten verbeelden.