De zon staat op bakken en braden.
Zijn stem, vol van vuur, vastberaden.
Hij heeft ze verrast
maar, denken ze vast,
veel liever door hem dan Bin Laden…

Een hardloper lag op een deken
en wilde de dokter graag spreken.
Hij zei, heel ontdaan:
’Ik deed rustig aan,
maar toch in mijn zij van die steken…’

De hoogste tijd om te vertrekken.
Ze ziet teveel hoofden die kwekken.
Het klinkt misschien cru,
maar flatscreens van nu
verdragen geen diepe gesprekken.

De negentien ‘uitbraak’ bandieten
die ’s nachts Dendermonde verlieten
zijn, naast heel erg kien,
gewapend misschien,
dus a.u.b. laat ze niet schieten!

Dus ook voor de rasijdeltuiten:
Men keert de boel binnenstebuiten.
In Engeland schijnt
een vliegveld te zijn
daar moest men de Colgate zelfs sluiten...

Een dakdekkerij uit Terlinden
besloot klanten door te verbinden.
Het werd ze te dol.
Agenda bomvol
en nergens een gaatje te vinden.

Omdat ze een zoon nog ontberen
hield Beatrix bij het dineren
een vurig pleidooi
voor Edwin de Roy.
Die konden ze zó adopteren...

Een oudere wortel uit Haren
bracht huilende peen tot bedaren:
’Er is toch nog ui?
Ik zou, jongelui,
mijn tranen voor later bewaren.’

Een platvis had zelfs in zijn dromen
nog nooit een glas water genomen.
Nu kwam hij weer bij.
Veel liever zag hij
bezoekers het pand binnenstromen.

Een boze sigaar ging haast flippen
en liet zich een krachtterm ontglippen:
’Ik had potjanblom
mijn rouwband al om!
Straks hangen we weer aan zijn lippen!’

Zoals ze bij Schiphol al zeiden:
Hier had best een dief kunnen rijden!
Een spoor door het gras
dat, zo bleek alras,
toch slechts naar een vliegtuig zou leiden...

De NOS zal het beamen,
de bron waar zij dit nieuws vernamen
was inferieur.
Dom, Dom, redacteur!
Die zal zich wel dood lopen schamen...

Kroketten zijn ‘uit’, aldus Beckers.
Klassieke snacks, vroeger de trekkers,
verspelen krediet.
De kippenpoot niet.
Die loopt, naar het schijnt, nog wel lekker.

Dit kaasje kan mensen verslaven.
Dat lijkt deze titel te staven.
Het viel in de smaak
dus eindelijk raak:
Bekroning voor jarenlang schaven.

De foto’s heel groot, lezers lokkend.
Maar schade, aan huizen berokkend,
valt mee qua bedrag.
Zo’n bevinkje, ach,
't is nieuws maar niet echt wereldschokkend…

’t Is ver, dat zal niemand ontkennen.
Stel voor dat je zover moest rennen…
Maar geeft dit een kick?
Veel liever zou ik
die vogel z’n drijfveren kennen.

Een priester die wij er naar vroegen
vond single-zijn ook geen genoegen.
'Ik zou gewoon graag,
het liefst nog vandaag,
de daad bij het woord willen voegen...'

Hij durft er niet eens op te hopen.

Zijn kerk staat er echt niet voor open.

En dus voor het blok:
'Nou, dan maar geen rok.

Ik denk er ooit naast te gaan lopen.'

De kraambedden staan al op kratten.
Een golf van geboortes. Ze schatten
ruim twee keer zoveel.
Essent, wees fideel
en leg ze dan nu in de Watten.

De streektaal langs Maas, Waal en Regge,
die lijkt het dus af te gaan leggen
op lange termijn.
Maar wie vindt het fijn
om doei tegen houdoe te zeggen?

Die brugwachter zet men te kakken:
Zijn klomp mag hij niet laten zakken!
Dan denk ik spontaan
dat hij het voortaan
toch anders zal aan moeten pakken.

Het woonoppervlak op gaan rekken
door alles erbij te betrekken?
Nou lekker, da’s fijn.
Het huis is te klein
als kopers dat later ontdekken.

Al schietend en kussend ontsnappen.
De prachtigste sieraden gappen.

Geloof het niet, want
neem nu maar zo'n brand,
dat moet 1-1-2 op gaan knappen…

Dat moet, zegt zijn raadsman, nog blijken.
Hij wil het dossier eerst bekijken.
Maar Guus zegt gewoon:
,,’t Geweten is schoon’’
Niet moeilijk met witwaspraktijken…

Als Amish-kind was het veel minder,
want daar ondervond hij slechts hinder
van regels en zo.
Dat gele tricot
maakt hem weer een stuk dope-gezinder…

De deur van de bus staat wijd open,
dus komen ze binnengedropen.
Zulk hittebeleid
scheelt zeeën van tijd
en wie wil er risico lopen?

Een tandarts, vrij goed bij de pinken,
zag overal goudstaafjes blinken.
Een mondkapje voor,
(ja, heeft u hem door?)
want zaakjes als deze, die stinken…

Wij zitten in la douce France.
Genieten daar van een vacance.
Hotel met balkon?
Nee, ook geen pension:
We hebben een vouwdependance.

Twee bouwvakkers hadden besloten:
We gaan aan het werk, onverdroten.
Wel bouwden ze, slim,
nu rustpauzes in:
Er werd om het uur nagefloten…

De planning perfect, wordt gefluisterd.
Zo zie je hoe nauw het soms luistert.
Twee dagen misschien
geen voetbal te zien
en húp, aan de buis weer gekluisterd.

Naar huis na een nacht discussiëren.

En wat kunnen wij hiervan leren?

Het toppunt, gewis,

van risico is

met D'66 regeren...

Een Kamerlid ging zitten klappen
en zei: 'Jongens, dit zijn geen grappen!
Het wordt, inderdaad,
opnieuw veel te laat
als niemand hier óp wil gaan stappen!'

Ze hadden, het was te voorspellen,
die barbecue af moeten bellen,
want Lousewies zei:
’Is Rita erbij?’
Die lust ze wel rauw, kun je stellen…

Ze lachten een beetje en zeiden:
’Nee heus, het gaat goed met ons beiden.
We houden, echt waar,
heel veel van elkaar.
Het botst alleen onder het rijden…’

Zo’n rol waar je over kunt rijden
zal files en schade vermijden.
Bestand tegen vocht
en ook in een bocht
is heel goed een stuk af te snijden.

De kater was groot deze morgen.
Het hoofd onder kussens verborgen.
Wie kreeg het idee
(de KNVB?)
voor flink extra kaarten te zorgen?

Het afluisteren moet nu dus stoppen,
maar Remkes kan dat niet verkroppen.
Ik snap hem wel, want
hoe kun je een krant
negeren met schreeuwende koppen?

Na weken pas brieven verdelen.
Een enkeling kon het niet schelen: 
'Van mij geen protest,
ik vind alles best,
zolang ze The Last Post niet spelen...'