Dinsdag 30 oktober 2007

Weet u wat ik zo vreemd vindt? Ja, eigenlijk vraag ik me af of ik mijn vingers er aan moet branden, maar op de een of andere manier moet ik het toch kwijt... Of zou ik dan slapende honden wakker maken? Nee, ik doe het niet. Of... Nou ja, laat ik het nu gewoon maar zeggen: Ik heb mijn kinderen nog niet kunnen betrappen met een sigaret. En daar verbaas ik me over. Gewoon.

Want als ik eerlijk ben: Toen ik in de eerste van de MAVO zat waren er op dat gebied nog maar weinig geheimen voor me. Het zal in de trein van Leiden naar Den Haag HS of verderop naar Rijswijk zijn geweest, of vice versa, dat de eerste voorzichtige haaltjes werden genomen. Uiteraard meteen weer uitblazen, want over je longen was nog wel een stapje te ver. Het moet Marlboro zijn geweest, want dat was ín toen. Zelf een shaggie draaien, nee, dat kon ik niet. Dat werden torpedo's...

En waarom je het deed? Tja, je wilde er bij horen. Je zag tweede, derde en vierdeklassers met zo'n peuk lopen en dat vond je stoer. Bovendien, thuis rookte alleen mijn moeder niet, dus je groeide er mee op. Met verjaardagen stonden de sigaretten en de sigaren uitnodigend op tafel. Voor m'n vader heb ik menige doos sigaren gehaald bij kapper Hoek in de prinses Margrietlaan. 'Denk erom: geen Agio, maar Hofnar!' En wat te denken van pakjes shag. Het merk Winner is waarschijnlijk failliet gegaan toen mijn vader stopte met roken! Tenminste, het lukt me niet om een plaatje van een pakje Winnershag op te googlen...

Toch durfde ik er thuis nog niet voor uit te komen dat ik rookte. Kennelijk vond ik twaalf jaar ook nog wel erg jong. En zelfs toen mijn moeder me betrapte op het marktplein en er thuis over begon dat ze me met een sigaret had gezien, bleef ik glashard ontkennen. Sorry ma, ik heb het nooit toegegeven, maar u had gelijk toen...

O ja, en nu ik toch bezig ben met schuld bekennen: Beste zus Janneke, die sloffen Lucky Strike die zo snel op waren, ehhh, daar was ik medeschuldig aan. Want ja, je weet hoe dat gaat als je nog op school zit, dan heb je niet altijd geld beschikbaar om in je rookbehoefte te voorzien. Dus dan nam ik af en toe wel eens een pakje weg... Mea culpa...

Wat een wonder, achteraf bezien, dat die rokerij van toen niet is uitgelopen op een verslaving! Ik kan me nog goed herinneren dat ik met een drietal vrienden in de tweede of derde klas het besluit heb genomen om de laatste sigaret op te steken en de belofte uit te spreken dat er geen volgende meer zou zijn. Een hele ceremonie hebben we ervan gemaakt. Volgens mij is het niet helemaal gelukt om nooit meer te zondigen, maar het markeerde toch wel de overgang naar het schone longentijdperk. Hoeveel ellende is ons op deze manier bespaard gebleven?

En nu dus mijn eigen kinderen. Het lijkt erop dat ze er niet naar talen. En geloof me, ik zal er blij om zijn. Ik hoop dat ze zich de ellende van een rookverslaving van het lijf kunnen houden. Koop van dat geld dan maar liever jaarlijks een mobieltje en een MP3-speler. Die kunnen ook verslavend zijn, maar voor je longen zijn ze toch een stuk minder gevaarlijk. Bovendien ga je daar niet van stinken...