Vrijdag 2 november 2007

Voorzichtig pak ik hem op. Zijn kopje ondersteun ik met mijn rechterhand. Bloed druppelt uit zijn openstaande bek. Gebroken ogen staren me nietszeggend aan. Onze Lotje is dood.
Even daarvoor had Ineke me gebeld. 'Lotje is dood!' had ze geroepen. Klaas vond hem om tien over zeven in de morgen bij de achterdeur. Daar lag hij uitgestrekt op de harde stenen. Eerst dacht Klaas nog dat hij lag te wachten om naar binnen te mogen, maar toen hij de deur open deed kwam er geen beweging in dat prachtige rode lijfje. Als een speer was Klaas naar binnen gegaan om als onheilsboodschapper zijn werk te doen.

En nu staan we daar met z'n allen om hem heen. Vol vragen. Hoe? Waarom? Om half zeven had ik hem naar buiten gelaten. Een kwartiertje later was ik zelf door de achterdeur naar de kas gegaan. Toen lag hij er nog niet. In de twintig minuten daarna moest het dus gebeurd zijn. Aangereden? Zelf nog naar de achterdeur gestrompeld? Of heeft een eventuele autochauffeur hem daar neergelegd? We tasten in het duister. Tranen stromen in overvloed.

Bij de Super de Boer komt Ineke later op de ochtend een vrouw tegen die ze het hele verhaal doet. En wat blijkt? Ze heeft net een nest jonge katjes gekregen. Als we willen mogen we er twee komen halen. Tja, is dat verstandig? Sam vindt van wel, hij staat meteen al te popelen om met mama mee te gaan. En dat terwijl Lotje nog boven aarde staat...

Om een lang verhaal kort te maken: Na het eten vanmiddag heb ík Lotje ter aarde besteld, op een kattebrokworp afstand van zijn broertje Bram en Ineke is er met Sam op uitgetrokken om een katje en een poesje van zeven weken oud op te halen. Marjan en Job een sms'je gestuurd met de tekst: Er wachten twee jonge katjes op je... Per kerende post antwoordt Marjan: Ohh, echt waar? Heel cool! Maar ik ben pas om vijf uur thuis.

De kat is dood. Leve de katjes...