Maandag 26 november 2007

Of we bij hen aan tafel mogen gaan zitten? Geen probleem. De beide vrouwen, de een op leeftijd, de ander nog een ruime twintig jaar ouder, lachen ons vriendelijk toe. Zij, en wij, blijven lachen, ook als een ober even later komt aanzetten met drie glazen witte wijn. Twee zoete voor Ineke en mij en een droge voor de jongere mevrouw. Alleen, hij weet niet meer wat nu de droge is. Dat wordt dus proeven. Zij eerst. Een zoete. Ik proef ook. Ook een zoete. En dus heeft Ineke een droge. Na enig gesteggel worden er twee nieuwe glazen wijn gehaald. Het ijs is gebroken.

Het blijken moeder en dochter te zijn. Ze vertrekken de volgende morgen al vroeg voor vijf dagen naar Praag en dus kwamen ze op het idee om dan maar een nachtje in Utrecht door te brengen. De bus vertrekt namelijk al om kwart voor zes van het Beursplein en als je dan helemaal vanuit Rotterdam moet komen... Trots vertelt de dochter dat zij via internet een hotel voor een nacht heeft geboekt voor maar dertig euro per persoon. Als ze niet op de naam van de site kan komen helpen wij haar een handje: hotelaanbiedingen.nl. Ja, dat klopt!

Natuurlijk zijn ze benieuwd wat wij daar doen. Eten we vaker in de Winkel van Sinkel? We vertellen dat we er voor het eerst zijn en dat we uit Bleiswijk komen. Dat we een dagje en een nachtje uit zijn. Waar we dan slapen, willen ze weten. In het Best Westernhotel. Laat dat nu net ook het hotel zijn waar onze tafelgenoten voor dezelfde prijs een kamer hebben geboekt! Welk een toeval! Maar wat doen we dan in Utrecht? Tja, voorzichtig vertellen we dat we er jaarlijks even uit gaan. Even weg zonder kinderen. Hoeveel kinderen we hebben? Ineke en ik kijken elkaar aan. Zes, zeggen we dan. Wat?! Of dat uit religieuze overtuiging is, zoveel kinderen. Schaapachtig lachen we wat en we vertellen dat we inderdaad gelovig zijn, maar dat dit niet betekent dat er dus onbeperkt kinderen geboren kunnen worden. Begrijpend knikken ze ons toe. En moeder complimenteert ons dat we er nog zo fris en fruitig uitzien, ondanks die zes kinderen. Zij dacht dat we elkaar net voor het eerst hadden ontmoet...

Ze vragen wat we zoal hebben gedaan en we verhalen van onze gang door de binnenstad van Utrecht. Slenterend langs marktkraampjes, een telefoonwinkel, kledingzaken, weer een telefoonwinkel, schoenenzaken en nog meer telefoonwinkels. Van ons bezoek aan de naastgelegen bioscoop alwaar we de Scheepsjongens van Bontekoe hun avonturen zagen beleven. En nu dus achter een heerlijk bord met carpaccio en een hoofdgerecht nog in het vooruitzicht. Wat willen een vader en moeder van een gezin nog meer? Nou, een heerlijke rustige nacht in een hotel misschien met daaropvolgend een uitgebreid ontbijtbuffet? En zelfs dat is geregeld. Het begrip wordt steeds groter.

Om kwart voor elf nemen we afscheid van elkaar. Niet nadat ik voor hen het adres van onze site op een servetje heb geschreven. Zo snel als ze weer terug zijn uit Praag zullen ze kijken. En vertellen hoe ze het hebben gehad daar. We wensen hen een goede reis naar Praag. En of ze 's morgens zachtjes doen als ze om vijf uur hun hotelkamerdeur achter zich dicht doen. Want herrie aan ons hoofd, dat hebben we thuis al genoeg. En zoals het goede Rotterdammers betaamt, beloven ze ons flink kabaal te maken...