Dinsdag 11 december 2007

Terwijl ik naar mijn beeldscherm tuur, zie ik uit een ooghoek beweging. Vanaf een stenen randje, helemaal in de hoek, kijkt een spits kopje met twee pientere oogjes in mijn richting. Doodstil blijf ik zitten. Hij (of is het een zij?) ook. Als ik de patstelling doorbreek door met mijn rechterhand de muis van de pc te bewegen dan trippelt het draadloze exemplaar vliegensvlug over de rand naar de andere kant en schiet weg in het ketelhuis. Aha, Keutelmans is weer gesignaleerd! De jacht wordt opnieuw geopend.

Het was een kopie van de week ervoor. Toen schoot Keutelmans in de holte van een rol plastic. Ik dacht slim te zijn en zette de rol snel met een klap op de grond, wachtte even, tilde de rol op en.... geen muis. Welnee, die was naar boven geklommen en stond mij op ooghoogte nieuwsgierig te bekijken. Ik als een majorette de rol omgedraaid, muis op de grond en meteen mijn geklompte voet er boven op! Mispoes, lachtte het mormel en hij schoot weg achter de verwarming. Ik besloot mijn rust te nemen. Ik had de tijd. En ja hoor, na een paar minuten vond Keutelmans de kust veilig en hij sloop de kantine in. Met twee stappen was ik bij hem. Hij vloog tegen de muur op, buiten het bereik van maat 45. Alsof hij wilde zeggen: Kom op dan joh, als je durft! Met je blote handen! Dat trok me niet echt, dus schoot hij naar beneden en vloog als een speer weer achter de verwarming. Ik gaf het op.

Ik besluit het nu sluwer te spelen. Uit de bestrijdingsmiddelenkast pak ik een fles Ratak muizenkorrels. Op de bekende stenen rand leg ik een spoor als was ik Hans en Grietje tegelijk. Er valt er een naar beneden, wie weet doet-ie daar z'n werk wel, denk ik nog. Innig tevreden ga ik weer aan het werk. Nog even wat uitprinten voor een koper die vanmiddag langskomt.
Als ik op de OK-knop klik om de cijfers zwart op wit te zetten gebeurt er niet veel. Ja, het papier gaat naar binnen maar vervolgens stokt het proces. O nee hé, gaat die printer nú al kuren vertonen? Ik heb hem net twee maanden! Na veel gezoek, gemopper en geknutsel besluit ik een half uur later de printer maar los te koppelen en in de doos te zetten. Dat wordt weer een ritje Informatique... Weer een half uur wachten bij de servicebalie aldaar. Berustend haal ik mijn schouders op.

Ik zoek nog eenmaal op internet naar storingen bij een Canon MP160 en zie daar: Een mede-ongelukkige was ook al zover als ik, boel losgekoppeld en terwijl hij hem op de kop hield viel er een schroefje uit: Probleem opgelost! Ik voeg de daad bij het woord. De printer op zijn kop, een klap erop en... daar komt de gevallen muizenkorrel te voorschijn! Hoe is het mogelijk!

En nu is het vijf dagen later. Opnieuw zit ik achter de pc. Wat ruik ik toch? Het lijkt wel of er ergens een dooie muis ligt te stinken. Ik kijk eens op de richel. Niks. In het hoekje. Ook niks. Achter de veilingbrievenprinters misschien? Nee, maar daar is de lucht wel het sterkst. En dan, mijn oog valt op een wit sleutelbakje. Ja hoor, daar ligt Keutelmans. Gestrekt. En maakt het overwinnaarsgevoel zich nu van mij meester? Hmm. Niet echt. Eerst breek je bijna je benen, vervolgens mol je zelf haast je printer en nu zit je ook nog eens in de stinklucht.
Ik kijk nog eens goed. Het lijkt warempel wel of het beestje een lach om z'n muizenbek heeft...