Maandag 17 december 2007

Telefoon. Klaas. 'Ja, nou, ik heb een lekke band.'
Da's lekker. 'En waar sta je?'
'Op de Rottebanbrug'.
Hoe is het mogelijk, daar stond hij twee weken geleden ook al.
'Nou, je hebt pech, want mama is net naar school om de kinderen te halen dus je zult voorlopig nog even moeten wachten. Of je gaat alvast lopen naar huis.'
'Ik wacht wel dan.'
Ja, stel je voor dat hij gaat lopen. Dat is iets van vroeger. We hadden nog geen mobiel, sterker nog, een vaste telefoon thuis was er nog niet eens! En dan, al hadden we die wel, er stond echt geen auto voor de deur die ons even kon komen oppikken. Vroeger...

Zoals de meeste lezers wel zullen weten: schrijver dezes is tuinder. Bloementuinder wel te verstaan. En dat houdt in dat hij zich bezig placht te houden met het opkweken van kleine plantjes tot volwassen bloemen die, als de tijd daar is, van hun wortels worden losgesneden, verpakt en op stapelwagens naar de veiling worden vervoerd om aldaar voor (liefst veel) geld verkocht te worden. Deze gang van zaken zorgt ervoor dat de acht monden die de familie Eg telt dagelijks gevuld kunnen worden en er bovendien nog wat overblijft om warme kleding te kopen en de energierekeningen te betalen.

De kinderen in huis hebben dat echter nog niet helemaal op een rijtje. Die denken dat geld iets is wat je gewoon maar ergens in het dorp Bleiswijk uit de muur kunt halen bij een zogenoemde 'flappentap'. Tenminste, anders kan ik niet verklaren waarom ze hun uiterste best doen om hun vader van het werk af te houden. Hoe ze dat doen? Welnu, de eerste alinea lichtte al een tip van de sluier op: De zonen des huizes grossieren in lekke banden. Het kan niet anders of de wegen naar de respectievelijke scholen liggen bezaaid met glas, spijkers, krammen en ander scherp spul, want het is gewoon niet mogelijk om er omheen te rijden! De politie moest er naar kijken!

En geloof me, het is nu niet bepaald een liefhebberij van me om een fietsband te plakken. Ik begin altijd eerst met het oppompen van de lek gewaande band om dan na een half uur poolshoogte te nemen of er inderdaad wel een gat in zit. Gek joh, ik verdenk die jongens er altijd weer van dat ze hem gewoon hebben laten leeglopen omdat ze geen zin hadden om te fietsen... Maar helaas, in tien van de tien gevallen moeten de bandenlichters er toch aan te pas komen. En dan begint het zoeken. Vaak kun je de lucht al horen wegsissen, maar soms moet de ouderwetse emmer water er aan te pas komen. En een knap gaatje dat zich dan nog weet te verstoppen! Vervolgens even opruwen, solutie erop, anderhalve minuut laten drogen en dan de plakker. Buitenband aan de binnenkant even navoelen, binnenband erin stoppen, buitenband weer in de velg, oppompen en klaar is Kees. Ja, ik schrijf het even op nu alsof ik er geen hekel aan heb, maar ik vind het nog steeds niet leuk! Dus beschouw het maar als een stukje lekkebandvoorlichting voor dummies...

Neem nu vorige week. Job reed lek. Hij werd opgehaald door Ineke maar hij moest 's avonds weer naar catechisatie of vereniging. Dus streek ik mijn hand over mijn hart en zei hem dat ík zijn band wel even zou plakken. Als oudste doet hij dat tegenwoordig zelf normaal gesproken. Ik de werkwijze gevolgd zoals hierboven omschreven, bleek er nóg een gat in de band te zitten. Ook een plakker op geplakt, weer opgepompt en wel verdraaid, daar hoorde ik nog steeds lucht weglopen! Ik keek nog eens goed, bleek er een hele sleetse plek in de binnenband te zitten. Van kwaadheid voor het verloren kwartier pakte ik mijn oogstmesje en sneed met één haal de band door. Weet u ook meteen waar Ineke al die binnenbandbloemen van maakt...