Tweede Kerstdag 2007

Zojuist is Ineke met de kinderen vertrokken naar de Scheepsjongens van de Bontekoe. Haar zus ging ook met de kinderen en opa, dus ik kwam op het lumineuze idee dat zij hen dan wel kon vergezellen. Ik? Nee, ik offer me wel op om voor de katten te zorgen, de restjes op te eten en de boel klaar te zetten voor het gourmetten vanavond. 'Nee, écht, dat geeft niets,' zei ik nog, 'gaan jullie maar genieten.' De smiecht...
Want nu zit ik achter de pc met de radio op 25... Het is weer Top 2000 tijd, dus alleen zitten is maar betrekkelijk. Als het moest dan hield ik het zo wel uit tot Oudejaarsavond twaalf uur.  Bovendien heb ik de dikke pil van Fabricius al in mijn jeugd gelezen, dat in tegenstelling tot al mijn huisgenoten, en de film zagen Ineke en ik al in Utrecht kortgeleden.

Zo, gelukkig weer een beetje opgeknapt. Nadat ik vorige week, op donderdagmorgen vroeg, de inhoud van Sams maag had opgeruimd die her en der verspreid lag op de vloer van de kamer en de hal leek het in eerste instantie wel mee te gaan vallen. Een beetje raar gevoel in mijn maag, maar verder geen probleem. En op vrijdag ging het zelfs heel goed. Maar toen kwam de zaterdag. Eerst een paar prachtige foto's gemaakt van de prachtige berijpte bomen en struiken met onze nieuwe camera. Ik had Rik en Bart beloofd om samen met hen het ijs op te gaan. Achter de kas ligt een meertje en volgens hen was het daar prima schaatsen, dus wat hield ons tegen? Welnu, dat bleek in eerste instantie een schermingsdoek in de kas... Toen we langs de kas naar achteren liepen zag ik dat er een stuk van het doek was blijven hangen, de details zal ik u besparen. Het zag er niet fijn uit in ieder geval. In draf weer terug naar binnen dus om de boel los te trekken en het stuk aluminium profiel dat was vastgelopen te verwijderen. Toevallig waren er twee mannen van een schermdoekleverancier bezig om een rolgevelscherm te vervangen en zei losten een uurtje later de storing keurig netjes op.

En zo, met enige vertraging, konden dan toch de Zandstra's worden ondergebonden. Maar na twee rondjes wist ik het al: Dit werd van korte duur. Een knoop in mijn maag die het ergste deed vermoeden. Terug naar huis dus maar. Job bleef bij de jongens op het ijs. Thuisgekomen de bank opgezocht en in het zonnetje was het daar best goed toeven. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe rotter ik me ging voelen. Het geplande verjaardagsbezoek bij mijn oudste zus had ik al uit mijn hoofd gezet, daar ging Ineke alleen naar toe met Rik en Bart. Geprobeerd of ons schone koele bed de opkomende koorts kon wegnemen, maar tevergeefs. En waar ik me nog zo had voorgenomen om het niet op overgeven te laten aankomen... helaas. 's Avonds om kwart over zeven ging ik met knikkende knieën naar de wc alwaar ik mijn vinger niet eens meer achter in mijn keel hoefde te steken.  Ook hier zal ik verdere details achterwege laten. Maar wat is dat toch mensonterend, zo'n kotspartij...

En zo voegde ik me dus bij Sam, de aansteker van al dit kwaad. Door mij donderdag nog de zwakste schakel in ons gezin genoemd omdat hij zo'n slechte eter is en daarom het meest vatbaar voor ziektes. Zo zie je maar weer, hoogmoed komt voor de val. Op zondagmorgen voegde Rik zich ook nog bij ons, als slaapkamergenoot van Sam natuurlijk degene die het meest in de vuurlinie had gelegen. Het wachten was nu op de rest. Maar die wilden van geen wijken weten. Extra fruit, geen gezoen en de hele dag een sjaal om nek en mond (Job) moesten voldoende bescherming bieden tegen de kwade virussen die het zieke trio met zich meedroeg. En het moet gezegd: Tot nu toe lijken de sterken ook werkelijk sterk te blijven. Waarvoor hulde, want op nog meer kots ruimen zit ik helemaal niet te wachten.

En dat begon voor mij allemaal op zo'n prachtige winterdag. Dan hoor je achteraf ook nog dat er op de Rotte volop werd geschaatst. Nou ja, gelukkig hebben we de foto's nog...