31 december 2007

Het jaar 2007 sleept zich naar het einde. Geruisloos hebben de oliebollen en appelflappen de regie overgenomen van de kerstbroden en het kerstdiner. Andrea Bocelli en Sarah Brightman zingen op nummer 91 in de Top 2000 Time to say goodbye. Echt een moment voor mijmering en overpeinzing. Nog een paar uur en dan barst het vuurwerk weer in volle hevigheid los. Buiten hopelijk. Niet in de slaapkamer van een van onze jongens...

Weer een jaar voorbij. Waar blijft de tijd. We worden oud. Allemaal cliché's, maar wat zijn ze waar. Konden jaren vroeger nog wel eens echt een jaar duren, tegenwoordig zijn ze aan inflatie onderhevig. Zo maak je je druk over hoeveel nieuwjaarszoenen je zult geven (1, 2, 3 of geen) en zo is het alwéér zover. Weet u nog dat de nieuwjaarsduik vorig jaar werd afgeblazen? Wind, opkomend tij en golfbrekers maakten het met elkaar te gevaarlijk om een frisse duik te nemen. Maar gelukkig, geen nood, morgen is de herkansing. Niet dat ik er aan mee doe, maar het geeft maar even aan hoe snel die tijd ook alweer ging.

En wat was het voor jaar? Om blij mee te zijn? Als ik voor mezelf spreek, het was van alles wat. Als familie denken we dan allereerst aan het plotselinge overlijden van Nilo. Wat een schok bracht dat teweeg. Job en Marjan die ik juist de avond daarvoor met hun leeftijdsgenoten voor een paar dagen naar Brabant had gebracht. Een bus vol met meiden die liedjes van Marco Borsato zaten mee te blèren. En dan de volgende morgen het verpletterende nieuws te horen krijgen dat Nilo er niet meer is. En dat verschrikkelijke bericht een paar dagen later aan hen te moeten vertellen. Tranen. Groot verdriet. Voor ons, maar nog veel meer voor Henk en Nicole.

Daar staat tegenover dat we in ons eigen gezin veel goeds hebben mogen ervaren. Gespaard gebleven voor ziektes en ongelukken. Nee, een verkoudheid en/of buikgriep laten we maar even buiten beschouwing. Ik meen dat we zegge en schrijve eenmaal de huisarts hebben moeten bezoeken en dat was voor een ontstoken oog van Klaas. En hadden we andere jaren nog weleens last van staphylokokken, pseudo-kroep of rondvliegende hamers-die-per-ongeluk-in-ogen-terecht-kwamen, dit jaar niets van dit alles. De ziektekosten die we hebben gemaakt bleven beperkt tot 'luxe' zaken als contactlenzen en orthodontisten.

En ook zakelijk ging het voor de wind. Het jaar 2007 was voor Matricaria een uitzonderlijk goed jaar. Nooit eerder kregen we gemiddeld zo'n hoge prijs voor onze bloemen. Naar de reden daarvoor kan ik slechts gissen, maar daar ga ik u als lezer niet mee lastig vallen. Wellicht bent u een van de velen die weleens een bloemetje koopt: Hartelijk dank daarvoor! Dan bent u een van onze sponsors.

En zo gaan we dus op weg naar 2008. Met het vuurwerk van vanavond zemen we alles wat erop staat weg en beginnen weer met een schone lei. Voor zover dat gaat tenminste. Want er zullen ongetwijfeld dingen zijn die niet zijn weg te vegen. Verdriet dat mee gaat. Gemis. Teleurstellingen die zich niet zo maar aan de kant laten zetten. Angst misschien ook voor wat nog komen gaat. Daar helpt vuurwerk niet echt tegen.

Wat wel helpt? Als gezin zijn we gewend om vlak voor twaalven te lezen in de Bijbel. Psalm 90. Dat is een gebed van Mozes. En daarna vouwen we onze handen en danken God voor alles wat Hij gaf het afgelopen jaar. En we bidden Hem om kracht om moeite en verdriet te kunnen dragen. Om ons te helpen in het nieuwe jaar dat voor ons ligt. En geloof me, Hij helpt. En zo gaan we 2008 met vertrouwen in. Een gelukkig nieuwjaar gewenst!