Hallo, spreek ik met de dokter? Dokter, hier is juffrouw Klein. Dokter wilt u even komen? Kleine teddy heeft zo’n pijn. Klop, klop, klop, daar is de dokter. Dag mevrouw, dag Teddybeer. Och, wat is jouw keeltje dik zeg. 't Doet je zeker heel erg zeer. En het kleine zieke beertje krijgt van de dokter een zakje drop. Weet je wat het leukst van al is? Mama en de dokter snoepen het op!

Ja ja, hier zijn wij zo een beetje de hele dag mee zoet! We werken over het ziekenhuis, de dokter en de apotheek. Er wordt heel wat afgeopereerd bij ons op de tafel in de klas. Grote buikwonden, gebroken benen en armen, we zijn net slagers. Waterpokken, mazelen en de bof. Alle ziektes worden besproken. We maken met rode stiften nepwonden en plakken grote pleisters. We luisteren naar elkaars hartje en roepen dan heel hard boe in de telescoop. We pompen elkaar op met de bloeddrukmeter, totdat we bijna knallen. Leuk hoor allemaal. Soms lijkt het wel of de kinderen er ziek van worden en in de pauze mogen ze dan lekker binnen blijven. Tja, als je het er over hebt, grote kans dat je het dan ook ga voelen. Er wordt wat afgeknutseld, dokterstassen, dokterskapjes en we fabriceren zelfs pillen...

De hele klas is veranderd in een ziekenhuis. Er is een apotheekje, een behandeltafel, uniformen en mama heeft zelfs ons logeerbed, opgemaakt en al, in de klas gezet. We hebben alleen een klein probleempje, er heerst weer hoofdluis!!! Brrrrr, er is een soort van epidemie uitgebroken. Het liefst stuurt mama mij met een badmuts op naar school. Maar dan krijg ik geen kriebel van de hoofdluis maar van de warmte onder mijn badmuts en misschien word ik dan wel weer kaal. Dus dat doen we maar niet. Ik moet natuurlijk wel iedere dag als ik uit school kom onder de lamp gevlooid en gepluisd worden. Want stel je voor dat we die kleine ettertjes weer in huize van Egmond moeten begroeten…….Nee daar moeten we even niet aan denken.

Morgen wordt voor de klas en mij een zeer spannende dag! Want dan gaan we een ochtendje stage lopen in het ziekenhuis. We moeten allemaal in het wit gekleed op school komen. En dan gaan we met z’n allen een kijkje nemen in het Lange Landziekenhuis in Zoetermeer. En dat is wel de plek waar ik het levenslicht zag! Tjonge en fel dat dat was, dat licht! Ja, dat heeft mama mij verteld. Gelukkig hoefde ik er niet lang te blijven, maar mocht ik lekker snel naar huis. Ik was wel een baby met wat vetrolletjes en mama dacht toen ze me voor het eerst zag, dat mijn billen onder m’n ogen zaten. Ik woog namelijk zo’n negen en een halve pond. Dus werd ik wel even op suiker geprikt. Maar dat liep allemaal met een sisser af en zeg nu zelf dat ik zo’n vet biggetje was zou je nu toch ook niet meer zeggen. Ik met mijn volslanke mannenlichaam!

Ik ben benieuwd of ik me de kamer nog kan herinneren waar ik ter wereld kwam. Dan zal ik het de kinderen en de juf vol trots vertellen. Morgen, ja mogen is het zover……mijn spierwitte, gestreken en gesteven doktersjasje hangt al klaar. We zullen zien of ik me nog ergens dienstbaar kan maken.