Vrijdag 29 februari 2008

Met de wind in mijn gezicht duw ik de wandelwagen vooruit. Achter mij Ineke en haar ouders. Ik ren de Brouwersdam op. Voor mij ligt de zee. Het asfalt strekt zich uit. Over de top neem ik een run naar beneden. De wandelwagen krijgt vaart. Ik voel dat dit niet goed gaat. Ik probeer vaart te minderen, maar o, dat lukt niet! Ik besluit een noodstop te maken. Met een ruk sta ik stil. Marjan glijdt in één vloeiende beweging uit de wandelwagen en stuitert op de grond. Achter mij hoor ik een gil. Geschrokken buig ik mij over mijn dochter. Luidkeels schreeuwend geeft ze er blijk van nog te leven. Gelukkig maar. O, wat voel ik me een loser, een ontzettend slechte vader. Komt dit nog goed?

Aan dit voorval, veertien jaar geleden, heb ik de afgelopen week vaak moeten denken. Uiteraard is het ook uitgebreid besproken in de gezinskring. Het is dat Marjan er geen herinneringen aan heeft, maar anders had ze me het vast nooit kunnen vergeven. Je zal maar een vader hebben die je uit de wandelwagen lanceert... Daar wil je toch niet bij blijven wonen?

En zo is er weer een vakantieweek voorbij gegaan. Je loopt je er wekenlang op te verheugen, dan is het zover en hup, dat was het dan weer. Dagen die zich aaneenrijgen en voor je het weet sta je de tassen weer in te pakken. Maar we hebben het goed gehad, zoals ook Sams verhaal al aangeeft.

Dat spreekt niet vanzelf hoor wat mij betreft. Want weet je waar ik met zo'n week altijd bang voor ben? Ja, het klinkt misschien gek, maar ik bedoel toch echt de verveling. Laat het me uitleggen. Ik kan me herinneren dat mijn oudste broer en zijn vrouw ergens in de jaren zeventig of begin jaren tachtig een weekje Sporthuis Centrum 'deden'. Dat was geweldig. Zwemmen, sauna, ander vertier, noem maar op! Ik keek tegen ze op. Dat dat kon!

Maar hoe is het nu? Zwemmen is prachtig, maar dat kun je ook in Zoetermeer. Lekker warm water, een glijbaan, niet echt een zwemparadijs, maar wel te doen. En in Center Parcs kun je allerlei prachtige activiteiten doen, maar de prijskaartjes liegen er niet om. En dan merk je toch dat je met z'n achten bent. En wat mis je allemaal als je niet thuis bent! MSNnen gaat niet in zo'n huisje. Computerspelletjes heb je niet, nou ja, de meegebrachte gameboys niet meegerekend. Je zit vrij dicht op elkaar, dus je ergert elkaar ook weer vrij snel. Hebben wij nog het geluk dat we thuis met vier zenders op tv snel zijn uitgezapt en hier waren er wel dertig...

Verveling ligt dus op de loer. Want nogmaals, zwemmen is leuk, maar zes dagen lang? Hoe vaak doe je dan de glijbaan, de wildwaterbaan (viel tegen hoor, eigenlijk meer een rustigwaterbaan) en de turbotunnel? Dus ja, na twee uur zwembad hadden de meesten het wel weer bekeken. Klaas wilde op donderdag niet eens meer mee. En dus zochten we onze toevlucht af en toe maar weer tot de ouderwetse gezinsspelletjes. Kolonisten van Catan. Rummicub. Pesten. En er was zelfs een gezinslid dat met pen en papier een weblog ging zitten schrijven. Nog nooit vertoond!

En zo is iedereen weer tevreden thuisgekeerd. Schoongebubbeld en wel. De computers in huis staan weer te snorren. De achterstallige mail (hoeveel heb jij er? ik heb er wel twintig!) wordt gelezen, beantwoord of gedelete (ik had wel vijftien spamberichten!). Weblogs worden geschreven. Runescape heeft er een paar gebruikers bij. Job heeft de nieuwe Tipparadeliedjes weer gedownload en Marjan is weer online met haar vriendin die deze week ook in Port Zelande was, maar met haar vriendje en daarom continu bezet. Hoera! We zijn weer thuis!