Maandag 24 maart 2008 

Neel Frens is een columniste van het Nederlands Dagblad. Tweewekelijks verzorgt ze haar bijdrage in de woensdagbijlage van deze krant. Haar wederwaardigheden doen vaak de mondhoeken krullen. Zo ook haar laatste column. Had ze in een eerder verhaal al eens een vriendin opgevoerd die het haar man kwalijk nam dat hij haar had verteld verslaafd te zijn aan porno, nu schreef ze over een man die haar had gezegd dat het voor mannen echt niet zo gemakkelijk is tegenwoordig in de strijd tegen seks en bloot op tv en internet. Waarop Neel hem aanraadde om de BV PorNo op te richten. Oftewel, als jullie mannen het moeilijk vinden om op een gezonde manier met seksualiteit om te gaan, verenig je dan en bindt samen de strijd aan. Bezem de samenleving schoon!

De PorNo-column van Neel Frens deed mij denken aan die kerkelijke gemeente waar ook dergelijke groepen in het leven werden geroepen. Naast de PorNoclub voor sexverslaafde mannen was er een dieetclubje voor mensen met een eetverslaving genaamd SonJa, een groepje koopzieke dames noemde zich PortemonNee en ook had een aantal op roddelpraat beluste ouderen zich verenigd in Op Slot. Er waren nog een stuk of vier van dergelijke initiatieven, alleen de namen ervan willen me nu even niet te binnen schieten. En zo kon het gebeuren dat echtparen elk hun eigen weg gingen. De een naar de ene club, de ander naar de andere. En o ja, heel de gemeente deed mee, want elk lid bleek wel ergens last van te hebben.

Tussen de verschillende groepen bestond de stilzwijgende afspraak dat ze elkaar niet met de groepseigen problemen zouden lastig vallen. Men had al genoeg te stellen met de persoonlijke verslaving, die van leden uit een andere club kon daar niet nog eens bij. En dus zei men op de vraag 'Hoe gaat het met je?' standaard dat het best wel goed ging ja. Dan hoefde de vraagsteller zich tenminste niet druk te maken. Zo beschermden ze elkaar. Het enige nadeel was dat sommige leden van de dieetclub steeds wijdere kleding moesten aantrekken.

Zo leefde men een aantal jaren naast elkaar. En kwamen er ieder op hun beurt ook achter dat de moeiten waar ze mee kampten niet zozeer werden veroorzaakt door invloeden van buitenaf, maar veel meer van binnenuit. Want hoe ze zich ook teweer stelden tegen de verleidingen, het leek wel alsof ze niet van hun verslaving afkwamen! Met de sexverslaafde mannen ging het een tijdje goed, maar zo gauw als ze dat tegen elkaar zeiden dan kwam de klad er weer in. En de dieetclub viel wel vele kilo's af, maar dat kwam ook omdat er in de tussentijd weer kilootjes waren aangekomen. En de roddelaars? Daar ging het nog het beste mee, al waren de besprekingen wel heel kort soms. En het nare was vooral ook dat 'zij van die andere vereniging' er wel baat bij leken te hebben. Want als je ze het vroeg, nou, dan ging het prima met hen! En zo ontstond er zelfs wat afgunst. Ging men elkaar ook een beetje wantrouwen. Waren ze wel eerlijk over hun succes in de strijd?

Totdat er op een zondag door een gastpredikant werd gepreekt over de jongste dag. Over feestkleden die door de gastheer zelf werden uitgereikt. Het sloeg in als een bom. In diezelfde week kwamen alle groepen bijeen om de stukken bij elkaar te rapen. Hadden ze het dan altijd verkeerd begrepen? Met oogkleppen opgelopen? Hoe hadden ze zo stom kunnen zijn! Een week later nam de kerkenraad een rigoreus besluit: Alle groepen werden door elkaar gehusseld en er werd een nieuwe indeling gemaakt. Er werd niet meer gekeken naar soorten tekortkomingen, moeiten of verslavingen. Nee, Willekeurig werden de leden ingedeeld.

Tussen de groepen kwam ook transparantie. Contacten buiten de groep werden toegestaan. Als iemand uit de ene groep aan een deelnemer uit een andere groep vroeg hoe het met hem ging, dan kreeg hij een eerlijk antwoord. De schijn werd niet meer opgehouden dat het best goed ging terwijl dat niet zo was. En er was openheid om echt te luisteren naar wat de ander bezig hield of zorgen baarde. Er werd voor elkaar gebeden. Betekende dat ook dat de verslavingen ophielden te bestaan? Als ze eerlijk waren, en dat waren ze, dan moesten ze zeggen van niet. Strijd tegen de zonde bleef een gevecht. Maar de ontstane openheid leek een door God gegeven kracht om die strijd ook daadwerkelijk aan te gaan. En al waren de overwinningen klein, ze waren er wel.

Ook in de huwelijken was iets veranderd. Vrouwen die een man hadden die verslaafd was aan porno zeiden niet meer 'ga maar naar je eigen clubje en los het daar maar op' maar ze probeerden zelf met hen in gesprek te gaan. Ze waren erachter gekomen dat juist het huwelijk de plaats was waar je zulke intieme zaken bespreekt. En eetverslaafde vrouwen werden nu door hun mannen gesteund in hun strijd tegen de kilo's: 'Jij geen chips, dan ik ook niet!'

Nieuwsgierig geworden heb ik toen een van de gemeenteleden gevraagd wat er nu zo bijzonder was geweest aan die preek. Want daar was toch alles mee in gang gezet. Hij vertelde dat ze natuurlijk allemaal wel wisten dat de jongste dag eenmaal zou komen. En dat het dan feest zou zijn. Maar nu had die dominee gezegd dat je daar alleen maar deel aan zou hebben als je wist wat het was om van genade te leven. Het ging er niet om dat je zelf zo goed mogelijk moest leven. Nee, genade. Voor niets. Weten dat je zondig bent en de wil hebben om daar tegen te strijden. Jezus Christus zelf had immers al betaald voor jouw zonden. Maar het allerbelangrijkste was dat die predikant had verteld dat dit feest een bruiloft was. En zij waren er altijd vanuit gegaan dat het ging om een gemaskerd bal...