Hardgekookt, zachtgekookt, omeletje of roerbak-ei  misschien. Lekker hoor zo’n vers eitje van onze eigen zijdehoenders. Maar het is voorjaar en al een aantal weken zijn onze meiden broeds. Eerst één dametje, maar ook de andere twee hebben haar voorbeeld gevolgd. We haalden gewoon steeds de eieren weg…… wat ik wel heel zielig vond! Totdat mama een eitje kapot sloeg op de harde rand van een beslagkom gevuld met pannenkoekenbeslag en daar ineens een klein embryootje rond zwom, een kuikentje in de maak. Ik stond er met grote ogen bij, Mama en ik schrokken ons lam en voelden ons een stelletje echte aborteurs!

Er klonk een liedje door mijn hoofd:

"Denk eens dat het een jongetje is,
dat je hier gaat staan bakken.
Denk eens dat het je broertje is
dat zacht sist in de pan.
Denk eens dat ie verkrampt uit angst
de rand probeert te pakken.
En dat ie dan terug in de boter glijdt.
Wat dan? Wat dan?"

Zo stonden mama en ik even met tranen in onze ogen en ingehouden snik te peinzen…..  Het beslag kon mama natuurlijk direct door de gootsteen spoelen, met als gevolg dat het kleine kuikentje in de dop bijna niet door de gaatjes van de gootsteen wilde. Pannenkoeken met kuikentjes daar houden wij niet van! Vanaf dat moment bedachten we onszelf en gaven we de meiden een kans. We haalden de eitjes niet meer weg en al snel werden er zelfs geen eitjes meer geproduceerd. Want er was ander werk aan de winkel.

Zo zitten er nu twee kipjes in één kistje op een nest met zes eitjes te broeden. En onze blondine zit samen met de cavia Saar tegen zich aan geschurkt op het andere nestje. Het is een pracht gezicht! Wanneer je in hun buurt komt bollen ze zich helemaal op en zitten ze als een stelletje trotse theemutsen hun eitjes te beschermen. Er wordt wat afgepokt en getokt. Waarover? De blijde verwachting natuurlijk en alles wat daarbij hoort: luiers, flesjes, namen, truitjes en wat nog meer misschien?! Ze houden de eitjes zelf heel goed op temperatuur, zo’n veertig graden. Geregeld worden de dames, onder het strenge oog van Hendrik, die zijn harem goed in de gaten houdt, voorzichtig van hun nest getild om een hapje te eten en een slokje te drinken. Anders gaat het niet goed met de moedertjes in de dop. Dit gaat natuurlijk onder luid protest maar er wordt niet bij gepikt, ze houden hun fatsoen. Na de nodige schaft, wippen ze één voor één weer snel terug op hun nestje, keren met hun snavel de eitjes en stoppen ze weer warm en veilig onder de buik. Want tja, een kuikentje heeft warmte nodig om goed te groeien.

Gelukkig is een ei bijzonder sterk! Het kan heel wat druk hebben. Wij wachten met grote spanning de geboorte van de kleine kuikentjes af en dat is geen gemakkelijke klus voor het kuiken. Wanneer het ei uitgebroed is, moet het kuiken de schaal breken. Enkele dagen daarvoor groeit er een uitsteeksel van kalk op zijn snaveltje. Dit noemt je ook wel de ei-tand. Daarmee kan het kuiken de schaal kapot pikken: pik, pik, pik daar ben ik! Wanneer het kuiken uit het ei is, verdwijnt de ei-tand weer en kan de boreling de grote wijde wereld gaan verkennen. Nu maar hopen dat Hendrik de haan het voorbereidende werk goed heeft gedaan. Want zijn de eitjes niet bevrucht? Tja, dan zullen er natuurlijk ook geen kuikens verschijnen.

We branden van nieuwsgierigheid en zouden de eieren natuurlijk zelf kunnen schouwen. Door middel van een lamp de eieren simpel doorlichten, een soort van echootje. Maar dat doen we niet, we laten de natuur gewoon z'n gang gaan en wachten rustig af! Is er wat geboren…. Dan laten wij het natuurlijk horen!