Maandag 7 april 2008

Ik zag het boek staan in de bibliotheek en dacht: Hé, die wil ik lezen!. Veel over gehoord. Toch benieuwd hoe een ander zo'n situatie nu ervaren heeft. Ik heb het over het boek 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun, het pseudoniem van Raymond van de Klundert. Heeft in 2006 de NS publieksprijs gewonnen. Het lijkt het begin van een goeie grap. Het gaat over een vrouw die borstkanker krijgt en daar uiteindelijk aan overlijdt.

Met recht dus een heftig boek. Op veel punten herkenbaar. De schok van de ontdekking van kanker. De gedachte 'ik ga dus dood'. De strijd tegen de kwade cellen op allerlei manieren. Lichamelijk en psychisch. Het steeds verder terrein verliezen. Aftakeling. Berusting. Afscheid nemen. De dood.

Maar het is ook een schaamteloos boek. Want het gaat niet alleen over een vrouw die bij de dokter komt, maar vooral ook over haar man. Hoe hij de situatie beleeft. En daarmee is het ook weer een typisch boek van een Nederlandse schrijver. Want waar staat het boek van bol? Seks, vloeken en schuttingwoorden. Het liefst drieletterig. De man blijkt zijn leven slechts te kunnen vullen met het zoveel mogelijk tijd doorbrengen in bed. En omdat zijn eigen vrouw niet in staat is om tijdens haar ziekte zijn abnormaal grote behoeften te bevredigen laat hij dat dan maar aan een ander over.

Het eigenaardige is dat deze roman min of meer autobiografisch is. Hoofdpersonen Carmen en Stijn zijn in feite schrijver Kluun en zijn vrouw. Zou Kluun werkelijk tijdens de ziekte van zijn vrouw zo tekeer gegaan zijn? Als ik zijn site erop na lees, dan is er toch tenminste sprake van enige overdrijving. Maar waarom zou je dat dan toch doen? Ik ervaar zoiets meer als storend bij het lezen van zo'n indrukwekkend verhaal.

Toch heb ik het boek uitgelezen. In een paar avonden. Een aanrader? Alleen als je niet direct omvalt van de drie minpunten die ik noemde. En het is confronterend. Kanker is een verschrikkelijke ziekte. Rauwe werkelijkheid. Zeker voor mensen die niet weten dat de dood een doorgang kan zijn naar het eeuwige leven. En juist in dat opzicht is het een droevig verhaal. Jammer genoeg.