Woensdag 28 december 2005

Zondag j.l. heb ik de laatste 150 bladzijden gelezen van Jan Siebelinks 'Knielen op een bed violen'. In het weekend ervoor was ik er al in begonnen. Een beklemmend boek. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee aan moet. Het staat zo'n eind af van mijn eigen belevingswereld. Het speelt aan de uiterste rechterkant van wat wel wordt genoemd de 'gereformeerde gezindte' (Ik kan dat woord háten, zou JK zeggen :-) De hoofdpersoon, Hans Sievez, komt meer en meer onder invloed van een leer die hem laat breken met alles wat van die leer afwijkt, tot zijn eigen gezin aan toe. Het is zelfs zo erg dat zijn vrouw niet wordt toegelaten bij zijn sterfbed. Een woord van haar zou haar man zijn heil kunnen kosten...

Dat mensen op een dergelijke wijze de blijde boodschap van Gods heil in Jezus Christus kunnen verdraaien... Daar word ik dus echt beroerd van. Dat bedoel ik ook met beklemmend. Mensen die met zo'n leer opgroeien, hoe kunnen die ooit daarvan worden bevrijd? Als je God hebt leren kennen als Iemand die steeds alleen maar het verkeerde bij je aanwijst en je daarop veroordeelt. Steeds maar gebukt gaan onder die last van 'och mocht het maar een keer gebeuren dat Hij zijn genade aan mij bekend maakte'... En dat terwijl het in de bijbel zo vrijgevig staat: Opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft.

Waar ik me ook over verwonder is het feit dat seculier Nederland (zeg maar de ongelovigen) zo'n boek massaal omarmen. Alsof iedereen weet waar het over gaat! Ik ben opgegroeid zeg maar in de kerk. Weet een beetje wat er in kerkelijk Nederland verkocht wordt, van vrijzinnig tot reformatorisch. En voor mij is zo'n boek al een hele cultuurschok. Laat staan voor mensen die op het christelijk erf van toeten noch blazen weten! Heel vreemd. Maar ja, misschien lopen er meer mensen dan ik weet rond met onverwerkte gevoelens uit het verleden.

Het lijkt me voor een schrijver ook best zwaar om zulke zaken uit je eigen verleden voor iedereen leesbaar te maken. Daar zal zijn familie toch ook niet altijd even blij mee zijn lijkt mij. Komt ook nog eens bij dat je er dingen bij gaat verzinnen waarvan anderen denken: Zo, is dat waar?

Of dit boek een aanrader is? Nou, als je de neiging hebt om snel depri te worden, laat het dan maar staan. Wil je weten hoe moeilijk tuinders het vróeger hadden, dan moet je het zeker lezen...