De koninginnedag begon voor mij dit jaar al vroeg! Want samen met m’n twee jongste broers en mama togen we de avond ervoor om half negen al richting dorp, om mee te lopen met de lampionnenoptocht. Ieder jaar weer wordt dit georganiseerd door het Oranjecomité, gewoon om alvast een beetje in de stemming te komen. Helaas had ik geen lampion, maar die zouden we kopen op het dorp! Dus dat zou in elk geval goed komen. Voor de zekerheid namen we wat paraplu’s mee want het zou maar zo kunnen gebeuren dat we een fikse bui op onze nek zouden kunnen krijgen. Maar voorlopig zag het er nog droog uit. Aangekomen in het dorp, konden we nergens de kraam met Oranjefeestartikelen vinden…..daar begon de ellende al! Ik had nog zo gezegd…. Na enig navraag bleek dat de kraam al ingepakt was, helemaal foetsie, geen spoor! Bovendien begonnen er langzamerhand dikke druppels te vallen.

Maar we zijn niet van suiker, dus dat zou wel los lopen. We liepen eens wat rond en vonden het eigenlijk verdacht stil! Er stond wel een politieauto klaar om de optocht te begeleiden. Inmiddels hield het op met zachtjes regenen en klapten we toch onze pluutjes maar uit. Daar krijg ik altijd wel zo’n heerlijk campinggevoel van. Maar eigenlijk kreeg ik er al aardig de smoor in. Dikke druppels, geen lampion, nou als dat nu gezellig moest zijn?! Van lieverlee kwamen er wat mensen en kinderen aanlopen, met natuurlijk de meest prachtige en wonderbaarlijke lampionnen met bovendien echte verlichting. De grote mensen begonnen zich toch af te vragen of het hele feest nog wel door ging…. Er werd druk gespeculeerd en natuurlijk over het weer. Het meest besproken onderwerp van Nederland. We werden er niet wijzer van en ik begon al aardig af te kicken en vroeg me af of we niet beter rechtsomkeert konden maken. Ook Rik en Bart hadden het aardig gehad en begonnen te zeuren. Inmiddels was er natuurlijk al één paraplu gemolesteerd.

Toen kreeg mama opeens een flitsend idee. We vluchtten met z’n vieren snel de snackbar binnen. We bestelden allemaal - terwijl de stoelen al omgekeerd op de tafels stonden- een lekkere warme hap! Want tja, mama moest toch wat gezelligs verzinnen om onze teleurstelling te verdrijven. Toen ik halverwege mijn frikandel was, begon er buiten verroest toch wat leven te komen. Het begon er op te lijken dat de vreugdetocht toch doorgang ging vinden. Snel haastten we ons naar buiten met de frikandel in onze hand. En ja hoor, een hoempapa bandje had zich verzameld en begon vrolijk te blazen en te trommen. De politie startte z’n motor en het blauwe zwaailicht ging aan. Een mager groepje mensen van zo’n man of vijfentwintig stelden zich op achter de muziek. Daar marcheerden we vrolijk het dorpsplein af.

Mama vertelde dat zij vroeger ook altijd met opa en oma mee liep. Maar daartegenover natuurlijk met een prachtige lampion, met het gezicht van de maan en een echt kaarsje. Oom Billy had zelfs een echte fakkel….. en aan het einde van de tocht wachtte hen prachtig vuurwerk! Inmiddels was het al flink donker geworden en de lampionnen zagen er prachtig verlicht uit. Helaas voor de kinderen was dat van korte duur. Want ondanks dat het inmiddels droog was geworden, waren de papieren lampionnen toch vochtig van het wachten en zakten ze als plumpuddinkjes in elkaar. Ik lachte in mijn vuistje en mama was blij dat ze haar geld er niet aan vergooid had. En ik maar zeggen: ‘Wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen!’ Het mocht de pret niet drukken, we stapten vrolijk verder. Straat in, straat uit, de paden op de lanen in. Gordijnen schoven opzij en ramen gingen open. In het hofje van de Wielewaal waar allemaal bejaarden gehuisvest zijn, hielden we een stop. Uit volle borst zongen we de liedjes mee. Op de kleine balkonnetjes gingen deuren open en mensen in ochtendjassen, met of zonder tanden en steunkousen, verschenen om naar ons te zwaaien. Wat een happening, wat een geweldig feest.

Hierna vervolgden we onze tocht weer richting startpunt. Daar kregen we nog een toegift van de kapel en met een luid applaus namen we afscheid van onze zeer gewaardeerde muzikanten. Wat een geweldige avond, één om nooit te vergeten. We stapten voldaan in de auto en zagen op de valreep boven Bergschenhoek tot slot toch nog geweldig vuurwerk. Snel kroop ik in mijn bedje, want we moesten weer vroeg uit de veren voor het ontbijt op het dorp. Ondanks het feit dat ik niet die felbegeerde lampion had, was het toch een onvergetelijke avond! Welterusten!