En zo is ook deze week weer aan de zaterdag toegekomen. De dag na de begrafenis van mijn vader. Het leven gaat verder. Voetbaltoernooien voor Klaas, Rik en Bart. En dus loopt om even voor half acht de wekker weer af. Of ik er zin in heb? Nee, niet echt. De neiging om te blijven liggen bedwing ik door te denken aan die woorden van het liedje De Wedstrijd van Bram Vermeulen. 'Papa kijk dan, papa kijk dan! Papa kijk naar mij!'

Want nu ben ík een vader. Een vader die niet alleen maar aan zichzelf moet denken, maar die een verantwoordelijkheid heeft voor zijn kinderen. Aandacht, liefde, trots op ze zijn. Ze het gevoel meegeven dat ze van waarde zijn. Mijn keel wordt dichtgeknepen. Wat is een vader waard die zijn kinderen in de steek laat? Die er niet is als ze hem zo hard nodig hebben? Die zijn eigen verlangens en genoegens laat uitgaan boven die van zijn kinderen?

En dus pendel ik heen en weer. Twee wedstrijden van Rik in Nieuwerkerk en daarna naar Bart in Kralingen. Juichen als er gescoord wordt. Troostend bij verlies. Zeggen dat het niet om het winnen gaat maar om het spelen. Dat ze zeker net zo goed waren als die veel te grote jongens van de tegenstander. En de ogen lichten weer op.

Ik zie een hemelse Vader. Die blij is met zijn kinderen. Met een teruggekeerde verloren zoon net zo goed als met die trouwe zoon die niet van zijn zijde was geweken. Onvoorwaardelijke liefde. Help Vader, om op U te lijken...