Vrijdag 18 juli 2008

Vertwijfeld bekijk ik mijn rechterknie. De zwelling is onmiskenbaar. Het verschil met zijn evenknie is overduidelijk. Lijkt zelfs nog erger geworden. Wordt het dan toch de dokter? Zal dan uiteindelijk toch het mes erin moeten? Plotseling hoor ik het liedje Wounded Knee. Hé? Waar komt dat vandaan? Verward schrik ik wakker. Het is half zeven en de wekkerradio laat van zich horen. Met een klap leg ik de indianen van Red Bone het zwijgen op. Een nieuwe dag breekt aan.

Wat een geluk dat dromen vaak bedrog zijn. Want in werkelijkheid gaat het echt de goede kant op met mijn knie! Nadat ik op 29 mei j.l. op consult was geweest bij mijn zwager Dick de Wit, klassiek homeopaat in Alblasserdam, heb ik in de eerste week van juni weer een door hem voorgeschreven medicijn ingenomen. Zijn diagnose was dat er flink wat vocht in mijn knie was opgehoopt . En het zou zelfs kunnen dat dit als het ware in een zakje zat opgesloten waardoor het niet een-twee-drie weg te krijgen zou zijn. Zodat een andere oplossing dan middels een wegzuiging wellicht niet eens mogelijk was. Maar hij wilde tóch nog een poging wagen.

En toen vroeg hij het hemd van mijn lijf. Of ik pijn had. Wanneer. Hoe dat voelde. Wat ik bedoelde met een geïrriteerd gevoel. Of ik er mee kon leven of dat het mijn gedachten beheerste. Waarom ik limericks maakte (!). Hij vroeg nog net niet naar mijn pincode!

En dus kreeg ik op zaterdag over de post een korrel van het een of ander opgestuurd. En nam ik vervolgens vijf dagen lang weer een slokje van de oplossing die ik daarmee had bereid. En merkte de eerstkomende twee weken weer helemaal niets...

Maar toen... Mijn knie begon af te slanken! Eerst denk je dat je jezelf voor de gek zit te houden, maar echt hoor, mijn ogen bedrogen me niet. Want ook vrouw en kinderen moesten toegeven dat de zwelling toch heus was verminderd. En had ik een paar weken geleden nog echt een blubberig laagje over mijn knieschijf liggen, op dit moment voel ik gewoon een harde schijf. Het enige wat ik nog voel en dat er niet hoort te zitten is een soort van bandje onder mijn knieschijf. Alsof het een opgedroogd zakje is waar het vocht in zat...

Ineke blijft nog wel wat sceptisch. Is bang dat ik straks op vakantie in Frankrijk weer last ga krijgen. Dat het dan opeens toch een slijmbeursontsteking blijkt te zijn. En ze ziet zichzelf met een zieke (en dus heel zielige ) man naar een Franse dokter gaan. En vervolgens niet meer van de camping afkomen zodat de hele vakantie is verpest.
Jaja, ik droom nogal eens, maar zij heeft weleens last van nachtmerries...