Dinsdag 29 juli 2008

Daar staan we dan. Op het strand in Katwijk. Zeven man sterk. Het vrouwvolk zullen we niet missen. Vijf eigen jongens, neef Robert en ondergetekende. Het is zaterdag, de provincie Utrecht staat blank maar aan de rand van Nederland schijnt de zon op het onvolprezen strand. Ik kan het niet nalaten om snel een sms-je te sturen naar Ineke, Arina en Marjan met de boodschap 'een warme groet uit zonnig Katwijk'. Zij lopen te winkelen in een (hopelijk) bloedheet Gouda. Meteen krijg ik de opdracht terug om Barts net genezen gezicht goed in te smeren. Maar dan... ik pak de tas uit. De zonnebrandcreme... vergeten. Chips...

Dat niet alleen goed raad duur is blijkt als ik even later naar het paviljoen Willy-zuid ben gelopen. Achter de balie zie ik de flesjes Garnier lonkend staan. Met daarboven een prijskaartje van € 13,50. Hallo... Moet je net een paar weken geleden een nieuwsbericht hebben gezien dat de goedkoopste zonnebrandcreme de beste is! En die vind je bij het Kruidvat. Ik nog een limerick schrijven over een vrouw die zich geen duur spul meer laat aansmeren...

Zonder creme loop ik weer terug. Ach, het valt ook eigenlijk wel mee met die zon bedenk ik me. Maar als de koperen ploert even later zijn naam weer alle eer aan doet begin ik toch weer te twijfelen. Want stel je voor dat Bart straks met verbrande konen naar Frankrijk moet... Inmiddels heb ik Gouda verwittigt van het ontbreken van de Niveacreme. Per kerende post krijg ik het advies om hem dan maar een 'zal' over zijn hoofd te trekken. Een zal? O, ze bedoelen natuurlijk een zak! Nou, daar heb je wel wat aan. Tjongejonge.

Het zit me niet lekker. Weet je wat, bedenk ik me, ik wandel gewoon naar de Princestraat en ga daar op zoek naar een drogist. De jongens zijn druk aan het skimboarden bij de vloedlijn dus die zullen me niet missen. En zo wandel ik even later van de boulevard over het Andreasplein om uit te komen uiteindelijk bij een filiaal van het Kruidvat in de Badstraat. En ja hoor, daar staat het huismerk al op me te wachten. Factor 6 en dat voor de prijs van nog geen vijf euro. Met het plezierige gevoel in mijn hoofd dat ik bijna een tientje heb verdiend keer ik terug op het strand.

En zo glijdt de middag voorbij. Steels werp ik regelmatig blikken naar de trap om te zien of mijn lokkende eerste sms-bericht wellicht vruchten afwerpt. Maar nee. De vrouwen vinden het shoppen belangrijker (of fijner?) dan een middag op het strand. Helaas. Toch wel stil zo.