Vrijdag 6 januari 2006

Weet u het nog, de zomer van 2005? Regen, koud, camping… Zo’n beetje de samenvatting van onze vakantie op De Jagerstee in Epe. Het was vrijdagmiddag in onze eerste van twee weken aldaar, Ineke en ik keken elkaar aan en we dachten allebei hetzelfde: We gaan naar huis. De natte en vieze kleding ingepakt, tegenstribbelende kinderen geboeid in de auto en rijden! Twee dagen opdrogen thuis en daarna zien we wel verder. Wát een ellende.

De beslissing moet in die twee dagen thuis zijn genomen. Op een onbewaakt ogenblik zijn de woorden uit mijn mond gevallen. Het kan niet anders. En nu zitten we er aan vast. Deze woorden: Volgend jaar gaan we naar Frankrijk. Wij, die al jaren roepen dat het niks voor ons is, zo’n eind rijden. Onze kinderen vragen op de Van Brienenoordbrug al hoelang het nog rijden is. En nu zullen wíj 950 kilometer (ja, u leest het goed) gaan rijden… Dat wordt een cd kopen van de Amsterdamse groep Drukwerk voor onderweg: Oooh, ik heb weer dom gedaan wat doe ik mezelf aan…

En toen moest er dus een camping worden besproken. Nu ben ik erg goed in uitstellen, dus dat heeft toch wel een maand of vier geduurd. Daar komt bij dat de rollen bij ons zo verdeeld zijn dat Ineke deze gewichtige taak jaarlijks op zich neemt. Maar op Oudejaarsdag heb ik alle moed bij elkaar geraapt, scheelde toch weer een goed voornemen, en ben ik maar eens gaan boeken. De camping hadden we al eerder uitgezocht, ik denk zelfs in genoemd weekend. Wij zijn namelijk fervente RCN-kampeerders. Inmiddels hebben we in Nederland zeven van dergelijke kampeergelegenheden aangedaan. Het werd dus ook wel tijd om hun buitenlandverblijven een keer te bezoeken. Ze hebben op dit moment vijf campings in Frankrijk. We hebben met elkaar afgesproken om gewoon maar met de dichtstbijzijnde te beginnen en dan zien we wel waar het schip strandt.

Het wordt dit jaar camping La Ferme du Latois in de Vendée. Het ligt een stukje onder Nantes op een kwartiertje rijden van de Atlantische Oceaan. De foto’s op de site beloven veel, maar er was geloof ik iets met gekken en vreugde beleven?

Alleen die reis… En niet alleen heen, ook weer terug. Ik heb mijn nieuwe verzekeringspolis nog niet bestudeerd, maar ik mag toch hopen dat valium vergoed wordt… Je zal toch een uur of twaalf met z'n achten in één auto opgescheept zitten. Natuurlijk, in het begin gaat het prima. Dan weten ze allemaal nog dat ze beloofd hebben om niet vervelend te zijn, ze gaan proberen te slapen, snoeppapiertjes worden netjes opgeruimd, de spelletjes zijn nog leuk, enz. Maar o wee als er eentje is die per ongeluk een ander even aanraakt! Of er probeert er inderdaad een te slapen en een ander gaat mee zitten zingen met zijn MP3-speler… Ik denk er sterk over om toch maar twee fietsen op de vouwwagen te zetten. Dan kunnen er, als de nood aan de man komt, een paar afkoelen onderweg…

En dan de vraag of je in een ruk door gaat of een nachtje overblijft op een camping in België of Frankrijk. Mijn zwager en schoonzus hebben met dat laatste goede ervaringen. ‘Lekker aan het begin van de middag weg, doorrijden tot een uur of zes en dan op een camping een gezellige avond en rustige nacht doorbrengen, zodat je monter en fris de andere ochtend de laatste kilometers kunt afleggen.’ Klinkt goed. Tóch? Maar hebben jullie wel eens gezien hoeveel rotzooi wij meenemen? Even de vouwwagen opzetten voor een nachtje? En waar laten wij dan al die spullen die we met pijn en moeite in diezelfde wagen hebben gestouwd? In de auto misschien? Maar die zit ook vol! Als wij op een camping aankomen dan hoeven we slechts de achterklep en de zijdeur open te zetten om uit te laden. Handwerk is niet nodig, de zwaartekracht had een uitvinding van óns kunnen zijn!

Nee, het zal wel midden in de nacht vertrekken worden. Proberen om de vakantie te laten beginnen op het moment dat we van huis wegrijden. Hopen dat de juiste personen in slaap vallen onderweg. De zon zien opkomen tussen Brussel en Parijs. En niet, ik herhaal: níet denken aan de terugreis.

Twee dagen opdrogen thuis zit er deze keer niet in…