De houtzagerij draait op volle toeren. Ik zie ze niet, maar het moeten dikke stammen zijn die worden doorgezaagd. Af en toe hapert er een motor. In de verte zwelt het geluid van een groep bromfietsen aan. Mannen in zwarte leren jassen verschijnen om de hoek van de straat. Met hun snorren onder hun donkere helmen hebben ze wel iets weg van Duitse SS-ers. Knetterend rijden ze langs. Op hun ruggen bevinden zich witte tasjes met daarin eten voor onderweg...

Er gaat niets boven Groningen. En dat is maar goed ook, bedenk ik me onderweg. Want ruim twee en een half uur rijden is mij lang genoeg. Samen met de zwagers Gert, Paul en Dick zoeven we over 's Heeren wegen. De eerste vrijdag in september, een day to remember. Op stap zonder de vrouwen. Een schoolreisje voor echte mannen. En dit keer georganiseerd door de Grunningers Joop en Maarten.

Zoals het hoort wordt het programma pas op het allerlaatste moment bekend gemaakt. En het slaat aan. Een rit door de Ommelanden op een Solex! Dat is andere koek dan bowlen, pitchen and putten of zo'n saai museum. Nee, geef deze mannen een leren jas, een zwarte Willempie-helm en een fiets met motoraandrijving en ze kunnen hun geluk niet meer op! De ogen glimmen en direct komen de verhalen over Puchs, Zündapps en Kreidlers over tafel. De oudste van het gezelschap blijkt zelfs nog op een echte Solex te hebben gereden.

En dan ik. Als ik me inspan dan kan ik me één ritje op een damesbrommer herinneren na een catechisatieavond in Valkenburg, maar verder, nee hoor. Ja, broers die rondreden op een Puch of een Tomos met van die onwijze sturen erop. En dan nu twee uur achter elkaar blazen op zo'n zwart onding! Maar ik kan er kort over zijn: Geweldig! Alleen al de blikken van die mensen als er elf van die dwazen met een gangetje van 30-35 km per uur voorbij komen. Alsof we een dagje uit zijn met de stichting...

Onderweg worden alle variaties uitgeprobeerd. Op volle snelheid door de bocht. SMSsen onder het rijden. Wedstrijden wie het hardst kan. Wedstrijden wie het zachtst kan. Zeer voorspelbaar overigens, dat laatste. Het verwondert werkelijk niemand dat uitgerekend broer Henk de langzaamste Solex onder zijn achterste heeft. En dan komt goed uit want in plaats van een vis staat er nummer 31 op zijn bagagedrager... Daarentegen blijkt Paul een racemonster tot zijn beschikking te hebben. Met gemak laat hij alles en iedereen achter zich.

Ook de rest van de dag is een succes. De koffie en het bier bij Moeke Vaatstra, het diner bij Humphreys en de afzakkers bij de Drie Gezusters. De luchtige gesprekken, de kwinkslagen en ondeugende grappen, maar ook het serieuze werk. Daarna richting Bedum. Met z'n zevenen zullen we blijven slapen. Maar niet voordat de nog nieuwe voetbaltafel van Joop is afgeragd. Uiteindelijk worden om half drie de matrassen en slaapzakken uitgerold. Vier op een rij in de voorkamer van huize De Wit.

Ik schrik wakker. Verdwaasd kijk ik rond. Op nog geen halve meter afstand ontwaar ik het ongeschoren gezicht van mijn jongste zwager. Luid snurkend is hijzelf nog ver weg. Nu begrijp ik waarom zijn zoontje Silvester moest heten. Achter hem zie ik de contouren van nóg twee manspersonen. Beetje bij beetje krijg ik het allemaal weer op een rij. Solex. Groningen. De Drie Gezusters. Bedum. Broederdag 2008...