| Wit Licht |
| woensdag 15 oktober 2008 | |
|
Woensdag 15 oktober 2008
Over de reis naar en van Arnhem kan ik kort zijn: Die was lang. Op de heenweg viel de file mee, en duurde het twee uur eer we er waren, op de terugweg viel de file tegen en duurde het ruim twee uur voor we weer thuis waren. Maar ik zeur niet, want ik kon vanmorgen uitslapen tot half negen. Dit in tegenstelling tot mijn medereizigers. Want inderdaad, ik was niet alleen, we waren met z'n achten, waaronder Job en Marjan.
En toen dus richting Vak 218. De kaartcontrole leverde geen enkel probleem op. Dat was anders met de meegebrachte drinkflesjes van een aantal van ons. Jolanda moest haar flesje water direct inleveren, haar tas werd omgekeerd en leeggeschud. Wat dáár allemaal uit kwam... En Peter dacht slim te zijn door z'n flesje onder zijn trui te verstoppen, maar de controleur had kennelijk nog nooit een zwangere jongeman van zijn leeftijd gezien. Alleen Yvonne kreeg het voor elkaar. Aan alle controleurs bij voetbalwedstrijden en concerten: Til voortaan ook even de broekspijpen op en bevoel de enkels van de fans, dat levert soms wat op... En zo konden de plaatsen worden ingenomen. De dresscode leek wit vanavond. Schrijver dezes viel dus zeer uit de toon met zijn geruite overhemd en dito sjaal. Maar ik verdedig me door te zeggen dat de hoofdpersoon zich ook niets van de witte voorschriften had aangetrokken. Intussen werden de al aanwezigen opgewarmd door de muziek van een 538-deejay. Ik weet zeker dat als hij op de radio hetzelfde repertoire draait (Nick en Simon, Jan Smit, Guus Meewis) zijn luisterpubliek snel aan het vergrijzen slaat. Maar toen ik iets dergelijks tegen Job zei was dat natuurlijk weer niet waar.
Want dat is inderdaad een ander punt. Bij een lied als Afscheid nemen bestaat niet komt Marco met de wel heel schrale troost dat herinneringen iemand levend kunnen houden ook al is hij gestorven. Tja. Dan bewonder ik hem vanwege zijn stem en de manier waarop hij zo'n concert geeft maar tegelijk bedenk ik me dat je toch ook maar arm bent als je Jezus Christus niet kent als het Witte Licht van de wereld. En zo komt er natuurlijk wel meer voorbij. Relaties die stuklopen, huwelijken die stranden, seksuele relaties zonder huwelijk, het hoort allemaal bij het reportoire van Marco. Hij bezingt daarin ook gewoon de realiteit van onze maatschappij. Houdt ons er ook een spiegel mee voor. Maar richting geven zal hem nooit lukken. Wil hij waarschijnlijk ook niet. Niet meer dan lief zijn voor elkaar en de ander in zijn waarde laten. Neem ik hem dat kwalijk? Nee, maar het schept hoe dan ook, zelfs tijdens een geweldig concert, afstand.
En zo zijn we dus weer een ervaring rijker. Een concert met alles erop en eraan. Van een man die begaan is met deze wereld. Dat wel. En dat blijkt ook uit zijn grote betrokkenheid bij War Child. De film Wit Licht die in december in premiere gaat is er een bewijs van. En het hoogtepunt van de avond was voor mij dan ook het nummer Was mij. Het gaat over een kindsoldaat die gewassen moet worden van het bloed aan zijn handen en van de herinneringen die het met zich meedraagt. Ik pluk het nummer van Deezer.com. Hier kunt u het vinden. Luister er naar. Denk aan zo'n kleine jongen die geronseld werd om te moorden. En denk dan aan Jezus Christus. Begrijp me vergeef me
|
Laserlicht flitst door de ruimte.
Toen we bij het Gelredome waren afgezet door de pendelbus moest er eerst gegeten worden. En omdat McDonalds er een vestiging heeft was de keus niet moeilijk. Daar dachten de andere dertigduizend bezoekers klaarblijkelijk ook aan toen ze richting Arnhem togen... Driedubbeldikke rijen dus. We stelden ons al in op een wachttijd van anderhalf uur zodat we precies om acht uur onze plaatsen zouden kunnen innemen maar wie schetste onze verbazing toen we binnen een kwartier alweer buiten stonden. Mét de door ons bestelde McMenu's én een extra McKroket. Want in de drukte was dát niet helemaal goed gegaan geloof ik...
En dan het concert. Zoals al beschreven in de eerste regels, Marco begon met Wit Licht. Het titelnummer van zijn laatste cd en de naam van de film die op 11 december gaat uitkomen. En verder kwamen al zijn grote hits voorbij. Van Zij tot Rood, van Domenica tot Waarom nou jij. Oudere en nieuwe nummers door elkaar. Rustige ballads als Margerita en Dochters maar ook snoeiharde krakers als Binnen en Ik leef niet meer voor jou. Genoeg om van te genieten, genoeg ook waar ik als christen weer mijn vragen bij heb. 
En zo verlieten we om tien voor elf het stadion weer. Mochten we na een half uur wachten ook iets ervaren van hoe haringen zich in een ton moeten voelen: We werden werkelijk opgepropt in een bus weer teruggebracht naar onze auto's tien kilometer verderop. Tijdens het wachten werden we 'vermaakt' door een groep Tukkers die laaa-lalala-laa-la een aantal limericks ten gehore bracht. Aan het schaamrood op de kaken bij de mensen om me heen kon ik zien dat ze deze limericks niet van deze site hadden geplukt...
