| School! |
| woensdag 11 januari 2006 | |
|
Ja, u zal wel denken, waar blijft hij nu met z’n eerste schoolavontuur! Ik ben inderdaad een beetje laat, maar ik moet ook zoveel verwerken, op zo’n allereerste schooldag. Ik wist echt niet wat me allemaal overkwam. Afijn ik zal maar van voor af aan beginnen. Het begon natuurlijk thuis. Aankleden, opschieten, tanden poetsen, doe ik anders nooit, nog even plassen, nieuwe tas inpakken en let wel dat moest ik allemaal zelf doen. Want ik ben groot zegt mama en ik ben dus al moe voordat ik in de auto zit. Mama steekt ook nog even een preek af van hier tot Tokyo: goed luisteren naar de juffrouw, zelf je jas aantrekken, rits dicht doen, niet in je broek plassen, je vinger opsteken als je wat wil vragen enz. enz.... Ja mama, goed mama, 'k zal het doen mama…… een preek van wel meer dan twintig punten, de dominee zou er een voorbeeld aan kunnen nemen. Wat maakt die mama zich toch druk, als ik ergens anders ben dan gedraag ik me toch altijd voorbeeldig en trouwens ik ben toch groot! Afijn, de eerste ramp voltrok zich al op de mat voordat ik de deur uit wilde gaan. Mijn rugzak stortte spontaan in elkaar, de schouderbanden scheurden los! Nou daar was ik mooi klaar mee. Een nieuwe tas, nog wel van oma gekregen. Oma kennende, zal het wel weer een koopje geweest zijn of zo. Maar mijn reddende mama dook eens in de kast en haalde een andere tas te voorschijn. Na dit oponthoud vlug met Rik, Bart en mama in de auto gesprongen en daar gingen we dus op weg naar de KBS. Mijn allereerste schooldag! Ik had de grote familie-verjaardagshoed opgezet, zodat iedereen kon zien dat ik nu echt 4 ben. Mama had ook nog even een traktatie in elkaar geflanst, want ik wilde natuurlijk wel goed voor de dag komen in mijn nieuwe groep. Het waren berenkoekjes en op de koekjes zat een kaartje geplakt, weet u wat er opstond? Hoera! 4. Ik vind het berengezellig om bij jullie in de klas te komen. Ach ja, mama natuurlijk bedacht, ik moet het tenslotte nog maar afwachten of ik het echt berengezellig ga vinden. Maar ja mijn mening wordt niet gevraagd.Luid zingend zat ik op de achterbank, ja ik had er zin in (toen nog wel). Hoe dichter we bij de school kwamen, hoe zachter ik ging zingen en ik moet u wel bekennen, ik had toch wel een beetje een benepen hartje. Ik besloot toch maar die opzichtige verjaardagshoed af te zetten, want ach, zo vrolijk was ik eigenlijk niet. Bij de school aangekomen, werd ik hartelijk ontvangen door mijn juf v. Leeuwen. Ik deed mijn jasje zelf uit en keurig met wel wat problemen propte ik hem in mijn eigen plunjezak en hing de zak aan de kapstok Vervolgens pakte ik m’n tas uit. “Beker en fruit in het rode fruitmandje” zei de juf. Ik fluisterde nog tegen mama: “Ik heb geen fruit maar koek”. Alweer overviel mij dat benauwde gevoel. “Geeft niet” zei mama, ”koek mag ook”. De tas moest op het rode plankje in de gang en vervolgens kreeg ik mijn eigen plaatsje aangewezen. Tjonge, jonge wat was het spannend, ik begon bijna te huilen. Maar ik ben groot dus deed ik mijn uiterste best die dikke tranen in te houden. Ik zei niets meer en mama gaf mij een dikke kus. Ze zei zomaar “Veel plezier Sam, ik kom je straks weer ophalen” en daar zat ik nu. “Veel plezier” galmde nog na in mijn oren, hoe bestaat het dat ik me hier in had laten luizen! Voor het raam stond mama heel overdreven naar mij te zwaaien. Ze gaf nog een vliegkusje en weg was ze, haar vrijheid tegemoet. Zou zij nog een traantje laten? Alle moed zonk me in de schoenen! Maar gelukkig, schoot me te binnen, had ik ook nog twee grote broers vlak bij mij in de buurt, dat gaf me wel een veilig gevoel. Ik probeerde er maar wat van te maken. Afijn, de ochtend ging sneller voorbij dan ik kon vermoeden en voordat ik het wist stond mama alweer op de gang op mij te wachten. Ik trok snel –zelf mijn jas aan– wel op z’n kop, m’n capuchon hing tussen mijn benen. Tja, dat heb je nou als je de jongste ben, dan doet je mama altijd alles voor je, want dan gaat het allemaal wat sneller. Ze heeft aan mij gewoon wat minder aandacht besteedt. Daar ben ik mooi klaar mee, want er wordt nu ineens wel van mij verwacht dat ik alles zelf moet doen. De juf stond een beetje versteld van mij en ik hoorde mama zeggen, “Ja, u moet niet denken dat u een tweede Job in de klas krijgt”. Wat ze hier mee bedoelde begreep ik niet, maar het zal wel. We liepen naar de auto en mama vroeg natuurlijk “Hoe was het op school?” Ik had mijn korte maar ook krachtige antwoord al klaar “Saai!”. Dat zegt Marjan namelijk ook altijd. Maar als ik eerlijk ben, vond ik het berengezellig. Maar of ik morgen weer ga dat weet ik nog niet………. U begrijpt wel, nu ben ik moe en moet ik nodig uitrusten, tot schrijfs maar weer. Kusje Sam. Ps: Ik heb helaas geen foto's van mijn eerste schooldag, ik denk dat mama bang was dat de lens nat zou worden. |
