Vrijdag 31 oktober 2008

'Mijn vrouw is een mooi boek, maar ik heb het uit.'
Het was cabaretier Wim Sonneveld die deze woorden bezigde in een sketch over een oude opa in een bejaardenhuis. Ik moest er aan denken toen ik gisteren een artikel van psychologe Annette Heffels las over relaties tussen mannen en vrouwen. De man denkt zijn vrouw volledig te kennen. Er is geen verrassing meer. Vrouwlief begint haar verhaal en hij luistert al niet meer, want dit heeft hij al zó vaak gehoord. Het wachten is op een cabaretière die een oud omaatje na doet en zegt: 'Mijn man is een prachtig boek, alleen jammer dat de bladzijden aan elkaar zitten gekleefd...'

Wat zou dat toch zijn met ons? Zijn wij misschien de ongecompliceerdheid zelve? Joh, niet zo moeilijk, doe dit, doe dat en klaar is Kees. En Jan. En Piet. En...
Niet teveel gevoel, niet teveel zeuren, niet teveel praten, gewoon doen. Annette Heffels heeft daar haar vragen bij. Zij merkte in een enquête die ze afnam bij zowel mannen als vrouwen dat de gesprekken met de eersten veel langer duurden omdat de mannen veel uitgebreider over hun gevoelens praatten dan de vrouwen. Rara.

tien tegen een dat ik mijn mond hou
als ik je weer zie
ik ken mezelf zo onderhand
een prater ben ik niet
hoe was het hier
zal je vragen
en ik zal zeggen
goed
maar ik zeg je niet wat ik nu denk
dat ik je eigenlijk zeggen moet

Zij concludeert dan ook dat mannen best over gevoelens kunnen meepraten. Maar vanwaar dan steeds weer die verwijten van onze vrouwen? Tja. Als ik voor mezelf moet spreken. Ik heb gewoon niet altijd zin om mezelf te uiten. Of om te luisteren als mijn eega om aandacht vraagt. 'Ja schat, maar ik zit nu even naar dit programma te kijken.' Of om een gat in de muur te boren als er weer eens iets moet worden opgehangen. 'Zeg dan ook meteen dat ik schroeven moet meenemen uit de schuur, ik vroeg je toch of die erbij zaten!'

jij praat honderduit over hoe het was
over hoe je het hebt gehad
en misschien als ik op dreef ben
zeg ik een keertje schat
dan vraag je mij
hoe was het bij jou
hooguit zeg ik dan
stil
en ik zeg je weer niet wat ik nu denk
dat ik je eindelijk zeggen wil

Het gekke is dat als een ander dan zijn eigen vrouw zijn aandacht vraagt het helemaal geen probleem is. 'Je mailtje is verdwenen? En kijk eens onder in de taakbalk. Staat daar iets bij? Klik er eens op. Ja? Nou, zie je wel? Ja joh, snap ik best, daar denk je dan niet aan. Nee, dat geeft niet, ik was niets belangrijks aan het doen. Je belt maar hoor, als je iets niet weet!' En op feestjes staan ze urenlang met interessante vrouwen te kletsen over loshangende luiers, knerpende kleuters en pesterige pubers. Om vervolgens in de auto op weg naar huis geeuwend tegen hun vrouw te zeggen dat het morgen weer vroeg dag is...

een man weet niet wat hij mist
weet niet wat hij mist
weet niet wat hij mist
een man weet niet wat hij mist
maar als ze er niet is
als ze er niet is

Mannen die hun vrouw dus menen te kennen. Opvallend vond ik de raad van deze psychologe om weer nieuwsgierig te worden naar elkaar. Ben je nog oprecht geïnteresseerd in je levensgezel(lin)? Wil je aan het eind van de dag ook weten wat hij of zij heeft meegemaakt? Weet je waar je partner zich zorgen over maakt? Waar hij of zij plezier aan beleeft? En een raad die ik jaren geleden al eens van haar tegen kwam voor mannen met een buitenechtelijke relatie: Ga met je vrouw nu eens dezelfde dingen doen die je met die vriendin doet. Moet je eens kijken wat een oppepper je huwelijk dan krijgt...

pas nu je hier niet bent
nu voel ik het in mij
nu je mij niet hoort
voel ik het woord voor woord
voor woord

En als dit allemaal niet helpt dan heb ik zelf nog wel een goeie: Ga samen een website beginnen. En schrijf dan eens een stukje over de verschillen tussen mannen en vrouwen. Wedden dat het bergen gespreksstof oplevert?

een man weet niet wat hij mist
maar als ze er niet is
als ze er niet is
weet een man pas wat hij mist

De tussengeplakte teksten zijn van De Dijk. Het liedje Als ze er niet is kun je hier beluisteren.