Vrijdag 13 januari 2006

Zo, vrijdag de dertiende is bijna voorbij. Een memorabele dag voor die mensen die vanmorgen met de trein kwamen vast te zitten in de Schipholtunnel. En voor de rechtbank in Amsterdam waar verdachte Jamal B. (weer een B....) doodleuk kwam vertellen dat zijn eerder afgelegde verklaring een broodjeaapverhaal was. Of je zult maar vier hoefijzers vinden en dan erachter komen dat het paard er nog aan vastzit. En voor al die andere mensen? Zal wel meegevallen zijn. Of misschien dat verzekeraar Reaal morgen in de krant met hele andere conclusies komt? Zij zouden vandaag een onderzoek doen naar de ongeluksdichtheid van een vrijdag de dertiende. Ik ben benieuwd.

Geluk of ongeluk. Naar welke kant valt het dubbeltje. Voor Ales Tew, een Britse student, viel de dollar goed. Ik zat vanmorgen in de krant te lezen dat hij een manier zocht om zijn studieschuld te betalen en ook nog een paar nieuwe sokken aan te schaffen. Hij kreeg het idee om een internetpagina op te zetten van 1 miljoen pixels (beeldpunten) en die pixels vervolgens voor 1 dollar per stuk te verkopen. Brieven verstuurd naar bedrijven en, heel belangrijk, de media en wat blijkt? Begonnen in augustus vorig jaar en op 1 januari j.l. had hij nog 1000 pixels over! Die heeft hij vervolgens via een internetveiling voor 150.000 dollar verkocht. Het is wel grappig om zijn weblog te lezen achteraf. Zijn reactie nadat de eerste 400 pixels 400 dollar opleverden: Zo gemakkelijk heb ik nog nooit geld verdiend!

Wie ook alles van geluk én ongeluk afweet is Marianne Timmer. Zojuist heb de Studio Sport-documentaire gezien die over haar gaat. In 1998 in Nagano Olympisch goud op de 1000 en 1500 meter. Daarna nog wereldkampioene geworden maar vervolgens de vorm kwijt en niet meer terug kunnen krijgen. Sinds een jaar of twee gaat het weer wat beter en nu volop in de voorbereiding voor de Olympische Spelen in Turijn. Wat zo'n sporter er voor over moet hebben om de top te halen en er te blijven... Elk jaar al 200 nachten in een hotel doorbrengen vanwege trainingskampen en wedstrijden. Uren met gewichten stoeien in het krachthonk. Omgaan met teleurstellingen als het bereikte doel niet gehaald wordt. 'Hoe houd je het vol?' vroeg Mart Smeets. 'Ach,' zei ze, 'als het allemaal zo gemakkelijk was dan kon iedereen het. Dan was het lang niet zo leuk...'

Vorige week had ik ook al de documentaires gezien over Rintje Ritsma en (kent u hem nog?) Eric Heiden. De laatste is nu een gerespecteerd orthopedisch arts in de VS. Volgens Ineke een knappe vent om te zien. Het blijft onvoorstelbaar dat hij er in slaagde om op alle schaatsafstanden goud te behalen. De documentaires zijn te bekijken op de site van NOS Studio Sport.

Schaatsen. Wat is het toch een schitterende sport. Om te doen, maar voor mij persoonlijk nog meer om naar te kijken. Ik herinner me wedstrijden tussen Ritsma en Postma op de 1500 meter waar ik met een dichtgeknepen keel naar zat te kijken. Gewoon simpel geëmotioneerd omdat twee mannen een heroïsche strijd uitvechten. Hetzelfde gevoel heb ik als ik de doelpunten van Van Basten op het EK 1988 terug zie. Gek eigenlijk dat dergelijke beelden zo'n uitwerking hebben op een nuchtere vent als ik.

Hoewel, nuchter... Als we 's zomers naar het Katwijkse strand gaan, wil ik het liefst door de Prins Bernhardlaan rijden om weer even dat gevoel van vroeger op te halen. Toen mijn oudste zus, vorig jaar mijn moeder had opgehaald voor de verjaardag van een tante en mijn moeder ook voorstelde om eventjes door de Bernhardlaan te rijden, zei Anneke: 'U lijkt Kees wel! Die doet dat ook altijd!' Waarmee dus is bewezen dat ik dat stukje melancholie waarschijnlijk van mijn moeder heb geërfd.

Vrijdag de dertiende. Een ongeluksdag? Welnee, een dag als alle andere. Ook vandaag zijn er weer mensen getrouwd, verjaardagen gevierd enz. Alleen al het feit dat Ineke ook op zo'n dag is geboren...