Ik moest er wel een beetje om lachen. De dominee stond vurig te pleiten voor meer contact tussen grootouders en kleinkinderen. 'Praat met uw kleinkinderen over de Here! En jongens en meisjes, stel jezelf er voor open!' Het was de spits van zijn preek over de oude Hanna die in de tempel vastte en bad en nu eindelijk haar verlangen in vervulling zag gaan: Het kindje Jezus werd door zijn ouders naar Jeruzalem gebracht en als eerstgeborene aan de Here aangeboden. Ik dacht bij mezelf 'dit is wel een beetje whisfull thinking...'

Laat ik het uitleggen. In de praktijk blijkt het voor ouders van nu al moeilijk om met hun kinderen te praten over geloof en leven voor de Here. En de spaarzame keren dat ze het proberen krijgen ze van hun pubers ook nog eens de vraag of het nog lang gaat duren... Want ze willen graag naar boven... En de grootouders waar het in de preek over ging komen ook nog eens uit een tijd dat praten over persoonlijke zaken niet echt gemeengoed was. Veel gemakkelijker is het voor hen om tegen de jeugd van tegenwoordig te zeggen wat er allemaal niet goed is in vergelijking met vroeger. Maar vertellen hoe goed de Here voor hen geweest is? Of op welke momenten ze het moeilijk hadden met Zijn leiding in hun leven? Ik ben bang dat het er niet veel van zal komen...

En laat ik eerlijk zijn, ook wij hebben het daar als ouders van nu moeilijk mee. Geloofsopvoeding is een prachtige term maar ik denk dat het vooral in praktijk wordt gebracht. Daadwerkelijk met je kinderen praten over geloof en wat het met jou en hen doet, het zijn kleine momenten. Ja, als ze klein zijn dan gaat het prima. Maar als ze op het voortgezet onderwijs zitten? Denk je dat een puber er op zit te wachten dat z'n ouders met hem gaan praten over wie God voor Hem is? Of dat ze vragen hoe zij nu Jezus navolgt? Om het maar niet te hebben over seksualiteit... 'Ja mam, daar hebben we het met biologie al over gehad...' En weg is ze.

Het is zondagavond. Acht uur geweest, dus tijd voor koffie en ander drinken. We zitten met z'n allen bij een warme brandende kachel. Ineke loopt naar de slaapkamer om iets te halen. Ik zie dat Marjan geluidloos iets probeert te zeggen. Kaarten op tafel. En ja hoor, daar komt ze, mét de doos. 'O nee', zegt Job. 'O nee', denk ik. Daar gaat m'n leesboek van vanavond. Maar ze is onverbiddelijk. De spelregels worden erbij gehaald, de kaarten uitgestald en de eerste mag een kaart pakken.

Het begin is stroef. De vragen zijn soms ook iets te moeilijk voor de kleintjes onder ons. Maar langzaam gaat het beter, verdwijnt het lacherige uit het begin. En als Rik van elf de vraag krijgt of hij de leiding van God weleens heeft opgemerkt in zijn leven wordt het zelfs spannend. Hij vertelt dat hij een jaar geleden met Job in drijfzand was weggezakt. Toen dat goed afliep was hij de Here toch wel heel dankbaar geweest, al was hij wel zijn ene laars kwijtgeraakt. Nee, hij had het nooit durven vertellen, maar ja, nu was het wel een mooi voorbeeld...

En muisstil wordt het als Ineke het plaatje met twee handen die boven het water uitsteken pakt. Als ze vertelt dat ze daarbij moet denken aan ruim 21 jaar geleden toen ze samen met haar verloofde van de weg was geraakt en ondersteboven in een sloot terecht gekomen. Hoe ze samen hadden gebeden, maar alleen zij was gered. De oudsten kenden het verhaal natuurlijk, maar vooral Rik en Bart zaten vol vragen.

Na een uurtje stoppen we. De jongste drie zouden nóg wel een uur door willen praten maar voor de anderen is het weer genoeg. En ik ben blij. Het kán dus wel. Al heb je er soms een hulpmiddel bij nodig. Misschien een mooi kado als opa en oma jarig zijn...