Maandag 5 januari 2009

Het is ijzig koud. De noordoosten wind maakt het nog een paar graadjes erger. Koning winter zwaait ouderwets de scepter over de Lage Landen. Net liet Erwin Krol de weersverwachting voor de komende nacht zien met temperaturen van -12 tot -15 graden Celsius. Marjan dacht dat er per ongeluk overal eentjes voor waren gezet. Maar nee, het is geen foutje. Brrr.

Het kan raar gaan. Een paar maanden geleden dacht iedereen nog dat Elfsteden- en andere tochten voorgoed verleden tijd zouden zijn. Schaatsen? Ja, op de baan van Flevonice misschien, maar op natuurijs hoefde je niet meer te rekenen. En nu hebben ze het over ijsdiktes van 12 centimeter op de Oostvaardersplassen. Schaatsenverkopers hebben alleen nog maar 'nee' in de aanbieding.

Het kán dus nog steeds. Ondanks de gestegen temperatuur van de afgelopen tien jaar. Want het is een feit: opwarmen dóet het. Maar dat betekent dus niet dat de oude platen van Anton Pieck voorgoed verleden tijd zijn. En het plezier dat ik zelf vroeger had van sneeuw en ijs zie ik nu terug bij mijn kinderen.

Met enige jaloezie kijk ik in deze dagen naar het schaatsmaterieel waar onze kinderen mee worden verwend. Zelf begonnen met Friese houtjes met oranje banden die nooit goed vast bleven zitten... En dan nu de jeugd die in de zomer op stevige skeelers rondrijdt en nu dezelfde stevige schoen boven een schaats hebben. Zwikken? Nooit van gehoord. Zwakke enkels? Geen last van. De bofferds.

Maar eerlijk is eerlijk, ik profiteer er zelf ook van. Prachtige Zandstra's sieren mijn voeten. Geen klapschaatsen hoor, zóveel geld ben ik niet waard. Na één stad houdt deze rijder het wel voor gezien. Kruisjes worden door mij niet verdiend. Maar ik hoop morgenmiddag in de zon wel een paar kilometer op de Rottemeren te schaatsen. Als de wind tenminste niet te hard waait...