Vrijdag 23 januari 2009

Catechisatie. Ik weet nog hoe het was. Met z'n tienen rond een tafel. Twaalf, dertien jaar oud en een dominee ervoor die z'n uiterste best deed om de gereformeerde leer uit te leggen. Eerst overhoren. Dat zat meestal wel goed bij mij , want ik had nog een vader die ervoor zorgde dat zijn kinderen hun lesje hadden geleerd. En daarna kwam de uitleg van de volgende catechismuszondag. Dominee H. deed ongetwijfeld zijn best, maar met zijn lange monologen kon hij niet echt boeien. Dat deed de komende wedstrijd van het Nederlands Elftal wel en daarom waren wij ondertussen druk bezig om de opstelling door te nemen...

Ik moest eraan denken toen ik deze week namens de kerkenraad een kijkje ging nemen bij twee catechisatiegroepen. Nee, ik nam geen kleine Bert van Marwijkjes waar, maar voor de rest leek het op dertig jaar geleden. Jongeren die hun huiswerk niet hadden gedaan, te laat kwamen, niet opletten, bezig waren met andere dingen, maar ook verrassende vragen en antwoorden, interesse als het opeens ergens over ging en aandacht. Oftewel: (aankomende) pubers.

En vooral twee enthousiaste catecheten die hun best deden om kennis over te brengen. Die het gesprek zochten en soms vonden. Die plotseling moeilijke vragen op hun bordje kregen. 'Hier staat dat vrouwen hun hoofd moeten bedekken als ze bidden. Maar dat doen wij toch nooit?' En het deed mijn bewondering voor hen toenemen. Ga er maar aan staan. Van een leraar op school kun je tenminste nog zeggen dat hij/zij er voor geleerd heeft.

Het deed me ook denken aan ons eigen gezin. Probeer het gesprek maar eens aan te gaan met elkaar. Het valt echt niet mee. Serieus met jongeren spreken is een zaak van momenten. We deden het in december, ik heb erover geschreven. Naar aanleiding van het spel Kaarten op tafel. Toen ik afgelopen zondag na het eten voorstelde om weer een rondje te doen waren zorgelijke blikken mijn deel. De oudste drie dreigden direct naar boven te vluchten. Het zat er niet in.

Teleurgesteld verzuchtte ik daarna tegen Ineke dat het klaarblijkelijk zo is dat je eerst ouder moet worden om in te kunnen zien dat het goed is om dieper met elkaar in gesprek te raken. Dat het je vreugde geeft om van hart tot hart met elkaar te kunnen spreken. Dat het fijn is om te weten wat er precies bij een ander leeft. Zoals je dat met een gespreksgroepje hebt: Je gaat bij elkaar zitten en je maakt wel af en toe een geintje, maar je kunt ook de diepte in. Met kinderen en jongeren heb je daar niet echt grip op. Je kunt het niet dwingen. Het moet nog groeien.

Of zou Ineke op die opvoedcursus het geheim van de smid te weten komen?