Dinsdag 27 januari 2009

We waren klaar met het avondeten. Mijn vader pakte zijn portemonnee. Uitbetaling. Mijn oudere broers kregen beiden een briefje van 25 in hun hand gedrukt. Een geeltje! Verwachtingsvol keek ik naar mijn pa. Wat zat er voor mij in het vat? 'En kijk eens Kees, hier voor jou een knaak!' De tranen sprongen in mijn ogen. Een rijksdaalder maar? Het moet te zien zijn geweest. 'Is het te weinig?' probeerde m'n vader nog. 'Een briefje van vijf dan?' Huilend stoof ik naar mijn kamer. Was ik daar de hele dag voor bezig geweest...

Het was een koude zaterdag in januari. Het zal ergens midden jaren zeventig zijn geweest. Samen met mijn vader en broers Nico en Piet ging ik wilgentakken knippen. Tenminste, zíj knippen en ik sjouwen. De wilgen stonden langs de rand van het perceel land waar mijn vader een extraatje probeerde te verdienen met de teelt van boerenkool en peterselie. Gevonden geld dus. De hele dag waren we aan het werk. En aan het eind werd de hele takkezooi  in de Opel Blitz van mijn oom geladen en naar zijn bedrijf vervoerd. Daar kregen de bossen een plaatsje in het ketelhuis alwaar ze konden drogen.

Dat drogen was nodig om de katjes te kunnen pellen. Jawel, want over zo'n wilgenkatje zit een stug vliesje. En als je maar lang genoeg wacht dan kun je dat vliesje zo tussen duim en wijsvinger eraf schuiven. Een heel werk, maar het resultaat mocht er zijn. Uren waren we aan het katjes pellen. Honderden takjes met witte pluimpjes eraan werden keurig op maat geknipt. En dan naar de veiling. Geen idee wat het indertijd opbracht, maar we waren van de straat...

Ik moet eraan denken nu Ineke twee grote vazen met wilgentakken in de kamer heeft gezet. Ik voel weer hoe het was. De kou, de spanning van het klimmen in de bomen, de geur van de takken. En ook de teleurstelling van die ene dag. Het gevoel dat je er wel bij was maar nog niet echt meetelde. Nee, de jongste zijn is niet altijd leuk. Vraag maar aan Sam...