Maandag 23 januari 2006 

Vorige week kreeg ik een cadeautje. Van wie maakt nu even niet uit, het was een boekje van Max Lucado, getiteld 'Niemand is zoals jij'. Het gaat over een houten volkje met merkwaardige eigenschappen: Ze plakken elkaar de hele dag stickers op. Sterren als de ander wordt gewaardeerd, grijze stippen als iemand dingen doet die op minder waardering kunnen rekenen. Net mensen dus...

Nu was ik zaterdagavond op een bijeenkomst waar het op een andere manier over dezelfde problematiek ging. De vraag die besproken werd was waar je als mens je identiteit aan zou moeten ontlenen. Dit ging dan aan de hand van het thema Jong zijn én christen. Twee begrippen die in de praktijk nog weleens met elkaar willen botsen. Want ja, je bent jong dus je wilt wat, het oude adagium van de ooit ook jonge omroep Veronica.

Toch wel boeiend om te zien en te horen hoe je gedrag wordt bepaald door je omgeving. Als je het fijn vindt om gewaardeerd te worden en er een hekel aan hebt als mensen jou niet zien zitten, wat doe je dan? Dan doe je dus de dingen die op applaus kunnen rekenen. Met als gevolg groepsgedrag. Een groepsetiquette misschien wel. En houd je je daar niet aan dan val je er dus buiten. Zeker voor jongeren een angstbeeld. Het kan een reden zijn om b.v. maar niet aan je vrienden te vertellen dat je op zondag naar de kerk gaat. Stel je voor...

De hoofdpersoon uit het boekje van Lucado verzamelt grijze stippen. Tegen wil en dank, dat wel. Hij kan niet goed sporten, is niet de slimste en komt uiteindelijk van de wal in de sloot. Sip van de stippen dus. Tot hij een meisje tegen komt dat geen stippen maar ook geen sterren meedraagt. Ze blijven namelijk niet plakken. En op zijn vraag hoe dat kan, verwijst ze hem naar de houtbewerker die hen allemaal heeft gemaakt.

Wout, onze hoofdpersoon, er naar toe. En wat blijkt? De Houtbewerker kent zijn naam en heet hem hartelijk welkom! Laat blijken dat Wout, ondanks zijn grijze stippen, hem veel waard is. Want, zo zegt Hij, ik heb je immers zelf gemaakt? Je bent mijn zoon! En als Wout wil weten waarom dat meisje niet beplakt kon worden met stippen en sterren dan laat Eli, zo heet de houtbewerker, zien dat zij geen waarde hecht aan wat andere mensen over haar denken. Zij gaat elke dag naar Eli toe om met hem te praten en hoort dan hoeveel hij van haar houdt. Als je dat gelooft en belangrijker vindt dan de mening van mensen, dan plakken stickers opeens niet meer...

Prachtige beeldspraak voor de wijze waarop God naar ons kijkt. Doet mij ook denken aan de Here Jezus. Leefde hij op een manier die waardering opriep bij de mensen om hem heen? Bepaald niet. Hij werd uitgespuugd door de leiders van het volk. Liet Hij zich iets gelegen liggen aan wat mensen over hem dachten? Nee, Hij was steeds op zoek naar datgene waarmee Hij zijn Vader kon dienen. Hoe Die over Hem dacht, dat was het enige belangrijke voor hem. 'Dit is Mijn Zoon, Mijn Geliefde in Wie Ik Mijn welbehagen heb' klonk het na de doop in de Jordaan. Etiketten die anderen op hem plakten hielden geen stand, die vond Hij ook niet van waarde: 'Noemt u mij goed? Niemand is goed dan God alleen'.

Ik heb nog veel te leren, maar ook hierin wil ik Jezus Christus navolgen. Het zal waarschijnlijk een klein begin zijn, maar toch. Het is een begin. En gelukkig is het eigenlijke werk al gedaan.