Zondag 8 maart 2009

Al een week lang was op de radio reclame te horen voor het boek De Uitnodiging van W. Paul Young. In de oorspronkelijke, Engelse versie The Shack genoemd. Ondanks (of dankzij?) de kredietcrisis een bestseller in Amerika, hoog op de verkooplijsten. De grote vraag die in deze roman aan de orde komt is 'Waar is God in deze wereld vol onbeschrijflijk veel pijn en verdriet?' En omdat ik een paar maanden geleden in de krant al over dit boek las én omdat een zwager het me aanbeval heeft Ineke het afgelopen vrijdag gekocht. En nu, twee dagen later, heb ik het uit.

Ik maak er geen boekbespreking van. Ga het zelf lezen, raad ik u aan. Het gaat over de ontmoeting van een man die zijn dochtertje heeft verloren met de Drieënige God in een hut in de bergen. Dat maakt het ook tot een apart boek. Want wie verzint nu zoiets? Alsof God jou als mens uitleg komt geven over iets wat in je leven is gebeurd. Daarom: Heb je er moeite mee om God te verlagen tot zoiets aards, laat het dan links liggen. Regelmatig bedacht ik me ook of ik bepaalde dingen wel wilde lezen. Ik heb het gedaan. En ik heb er geen spijt van.

De thematiek van het boek lijkt trouwens op iets dat ook door Tim Keller in zijn boek 'In alle redelijkheid' wordt aangehaald. Die heeft een hoofdstuk gewijd aan wat hij noemt 'de dans van God'. Daarin probeert hij zicht te krijgen op de Drieëenheid van God in de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Een zeer boeiend gedeelte ervoeren wij toen wij het met een gespreksgroepje bespraken.

Keller beschrijft hoe in het evangelie van Johannes de nadruk wordt gelegd op de onderlinge liefde binnen de Drieëenheid. De Zoon die van eeuwigheid af rust aan het hart van de Vader. De Geest die door Jezus wordt genoemd als degene die Hem (Jezus) verheerlijkt. Jezus die Zijn Vader eert en andersom. Denk ook aan het gebed van Jezus in Johannes 17: Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals u in mij bent en ik in u, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat u mij hebt gezonden. Ik heb hen laten delen in de grootheid die u mij gegeven hebt, opdat zij één zijn zoals wij: ik in hen en u in mij. Dan zullen zij volkomen één zijn en zal de wereld begrijpen dat u mij hebt gezonden, en dat u hen liefhad zoals u mij liefhad.

Keller noemt het 'de goddelijke dans'. De Vader die niet gericht is op Zichzelf maar op Zijn Zoon en de Geest. De Zoon die niet gericht is op Zichzelf maar op de Vader en de Geest. De Geest die niet gericht is op Zichzelf, maar op de Vader en de Zoon. Ze richten zich niet op eigen verlangens en belangen maar op die van de anderen. De anderen vormen het middelpunt van de een. Zo ontstaat er een dans, drie personen die om elkaar heen bewegen.

Ik zou haast zeggen dat dit in De Uitnodiging in romanvorm wordt uitgewerkt. De onderlinge relatie van de Drieënige God wordt uitgetekend in de liefdevolle manier waarin ze met elkaar om gaan. En zo wordt ook duidelijk gemaakt hoe wij, mensen, daarin op God moeten gaan lijken. Het gebod dat Jezus heeft gegeven komt zo schitterend tot uiting. God liefhebben en je naaste als jezelf.

Ik moet zeggen dat ik hier de laatste tijd veel over nadenk, zeker ook n.a.v het boek van Tim Keller. Als je om je heen kijkt, of in je eigen leven, hoeveel er mis gaat in relaties tussen mensen... Mensen die boos op elkaar zijn, echtparen die niet meer met elkaar overweg kunnen, verstoorde verhoudingen in gezinnen, iedereen kent de voorbeelden dicht bij huis of verder weg. En hoe komt het?

Ik durf wel aan om te zeggen dat egoïsme een hele grote rol speelt. Wij zijn van nature gewend om onszelf in het middelpunt van ons leven te zetten. En we leren om voor onszelf op te komen. Als een ander ons iets aandoet dan slaan we terug. En liefhebben doen we alleen onder voorwaarden. Als die ander ons ook liefheeft...

Er is een wonder voor nodig om dat te veranderen. Niets minder dan een nieuw hart heb je ervoor nodig. En dat nieuwe hart is alleen te krijgen wanneer je gaat vertrouwen op Jezus Christus als Verlosser van je zonden. Als je erachter bent gekomen dat je een zondig mens bent die niets anders wil dan z'n eigen zondige hart volgen. En nadat je Christus leert kennen ontstaat ook het verlangen om Zijn voorbeeld na te volgen. God liefhebben en je naaste.

Dan sta je niet direct met je oordelen klaar over anderen. Dan verlang je niet eerst van een ander dat hij jou goed doet of lief heeft, maar je doet zélf goed en hebt lief. Dan sla je niet direct terug, maar je keert je andere wang toe. In plaats van ruzie zoek je de vrede. In plaats van een grote mond word je bescheiden. Als Christus in je woont dan heb je je eigen hartstochten en begeerten aan het kruis geslagen. Niet je eigen wil maar Zijn wil is wet geworden. En ook al kan dat soms eenzaam maken, toch zing je:

Wie heb ik in de hemel hoog
behalve U? Wat zou mijn oog
op aarde naast U ooit begeren?
U kan ik immers nooit ontberen.
Bezwijkt mijn vlees en hart in nood,
U blijft mijn rots, zelfs tot de dood.
Niets is er wat mij van U scheidt,
mijn erfdeel tot in eeuwigheid.

Ik ben benieuwd of De Uitnodiging in Nederland ook zulke hoge ogen gaat gooien. Of het een item wordt bij De Wereld Draait Door of Pauw en Witteman. Ik denk het niet. Volgens mij moet je toch redelijk wat bijbelkennis hebben wil je hier wat mee kunnen. Maar áls je dat hebt, dan kan het een geloofsopbouwend boek zijn. Veel leesplezier. En ik houd me aanbevolen voor reacties...