Zondag 15 maart 2009

Tussen het schaatsgeweld op Nederland 3 door kwamen we tijdens het zappen in een dweilpauze terecht bij het NCRV-programma Rondom 10. Een discussie over de vraag of er sprake kan zijn van zinloos leven bij gehandicapten. Aanwezig een aantal ouders van kinderen met vaak meervoudige handicaps. Schrijnende verhalen en beelden van kinderen die bijna 24 uur per dag epileptische aanvallen hebben of kinderen met wie geen enkel contact mogelijk is.

Met de nodige voorzichtigheid legde presentator Cees Grimbergen de vraag op tafel of je in zulke gevallen als ouders weleens denkt aan euthanasie. En daarbij dacht hij ook aan dat ene overbekende zinnetje: of er sprake is van onnodig en ondraaglijk lijden. Voor een moeder was dit duidelijk: daar was sprake van bij haar kind. Haar kind wás niets en zou ook nooit wat worden.

Ineke en ik keken elkaar aan. Wat klonk dat hard... En even later zagen we de beelden van een meisje dat op de grond zat te spelen met haar moeder pal voor zich. Ze had een nietszeggende blik in haar ogen. Geen teken van herkenning. Alleen maar vragende blikken. Een meisje van negen jaar oud. Wat moet dat zeer doen als je daar de vader of moeder van bent.

En ik moet meteen weer denken aan mijn vorige blog. Makkelijk praten hebben wij... 's Morgens hadden we beiden op het voetbalveld gestaan, bij Rik en Bart. Gejuicht toen ze scoorden. En even later reed ik met Job naar Delft voor een open dag bij InHolland waar hij nadat hij zijn HAVO-diploma heeft behaald verder wil gaan studeren. Ja, dan heb je inderdaad gemakkelijk praten, met gezonde kinderen.

Gelukkig zaten er ook ouders die zelf een gehandicapt kind hadden en die er een andere mening op nahielden. Een vader van een jongetje van twee vertelde dat hij geschrokken was door wat hij had gehoord. Dat je als ouder van mening kon zijn dat je dochter ernstig leed terwijl het kind het zelf niet liet blijken. En dat je het als daad van uiterste liefde dan ook wel zou kunnen laten overlijden. En hij stelde zich voor dat dit over zijn ventje, waar hij ondanks alles dol op was, ging. En dat deed hem zichbaar pijn.

En als ik eerlijk ben, ik kon me ook niet aan de indruk onttrekken dat de ouders die de mogelijkheid tot actieve levensbeëindiging niet meteen afwezen zich meer lieten leiden door hun eigen lijden dan door dat van hun kind. En ik zeg er meteen bij, daar kan ik me ook iets bij voorstellen. Want je hebt een kruis te dragen hoor als het over je eigen kind gaat. Dat vertelde ook de moeder die elke nacht een aantal malen haar spugende kind moet verschonen en verzorgen. Loodzwaar.

Maar toch denk ik dat je als je gelooft dat God deze wereld heeft gemaakt en onderhoudt er anders naar kijkt. Dan is niet de kwaliteit van het leven van je kind het belangrijkste. En ook niet de vraag of jij niet te zeer wordt beknot in je ontplooiïngsmogelijkheden. Maar dan zie je dat de uiteindelijke vraag is of je een naaste bent geweest voor je eigen kind. Of je aan je kind hebt laten zien en merken dat God naar hem of haar omkeek met jouw handen, met jouw tranen, met jouw liefde.

Een gehandicapt kind heeft zorg en liefde nodig. Zalig hen die dat willen geven. Zij zullen beloond worden.