Vrijdag 20 maart 2009

Terwijl ik op de fiets (!) richting Berkel rijd valt mijn oog op een hardlopende man. Tenminste, hard-lópend... Hardsjókkend is een beter woord. Het zweet gutst van zijn pafferig gezicht. Terwijl ik hem passeer in tegenovergestelde richting kijkt hij mij aan. Zijn blik op oneindig. Ik voel medelijden opwellen. Zo'n zware gang en dan toch doorzetten. Daar moet een vrouw achter zitten die gezegd heeft dat hij nu toch eindelijk eens wat aan z'n conditie moet doen. De stakker...

Honderd meter verder zie ik een vrouw gaan. Ook joggend. Een stuk soepeler dan de man voor haar. Háár man? Wie weet. Ze ziet er in ieder geval een stuk frisser uit. Ze heeft ook beduidend minder gewicht te verplaatsen. En dat scheelt. Misschien controleert ze of hij wel echt aan het hardlopen is?

Ik weet hoe het voelt. Ik ben oud genoeg om de joggershype van de jaren zeventig mee te hebben gemaakt. Broers die 's morgens om vier uur moesten beginnen op hun werk en dan hardlopend er naar toe gingen. De gekken. Van die broers die zelfs boeken over hardlopen meenamen uit de bibliotheek. Levensgevaarlijk, want als je zo'n boek leest dan krijg je er meteen zin in. Je gaat haast geloven dat het écht goed is voor je gezondheid. Dat de adrenaline en andere opwekkende stoffen in je lichaam liggen te wachten totdat jij ze wakker schudt met een duurloop van tien kilometer.

Als ik Job deze week hardlopend naar catechisatie zie gaan (moet ook zo nodig aan z'n conditie werken ) dan weet ik wel van wie hij het heeft... Want ik was zelf ook zo gek toen ik Jobs leeftijd had. Heb me zelfs laten verleiden om aan een aantal hardloopwedstrijden mee te doen. De rondes van Katwijk, Rijnsburg, Valkenburg en Voorhout liggen me nog vers in het geheugen. En ook in Bleiswijk heb ik mijn sporen liggen. Het zullen nog slechts vage sporen zijn want het is al zeker achttien jaar geleden. Jeugdzonden noem ik het maar.

Wat dat betreft zijn er veel mensen klaarblijkelijk aan hun tweede jeugd begonnen. Zijn ze dik boven de veertig en dan moeten ze opeens... Want het is zo gezond. Jaja. En die zere knie dan? Ik heb zelf altijd het idee dat je als mens een bepaalde som aan energie tot je beschikking hebt. Vergelijk het met de gasvelden in Slochteren. En hoe sneller je dat verbruikt, hoe eerder de rolstoel op je staat te wachten. Dus ik doe lekker rustig aan. Wandeltempo. Want hardlopers zijn ...