Vrijdag 27 maart 2009

Ik parkeer mijn auto voor de showroom van de Hyundaidealer en stap uit. Terwijl ik naar de deur loop zie ik een splinternieuwe H300 in personenuitvoering wegrijden. Ik ontwaar achter het stuur een bekende, Jan Peter. Zijn gezicht staat strak en zorgelijk. Naast hem zit zijn vrouw Mariëtte. En zo te zien hebben ze hun hele gezin bij zich. Op de achterste bank zie ik aan de ene kant Mark en aan de andere kant Rita stuurs uit het raam kijken. Ik steek mijn hand op maar alleen de kleine André neemt de moeite om terug te groeten. Terwijl ze voorbij rijden ontdek ik dat er nog een plaatsje leeg is.

Binnengekomen word ik begroet door een verkoper die met een zakdoek zijn bezwete voorhoofd afwist. 'Zo', zeg ik, 'de zaken gaan goed zie ik? Net een nieuwe auto verkocht?' Hij puft, kijkt me aan en zegt 'Nou, goed is wat veel gezegd, maar ik heb er inderdaad net weer eentje afgeleverd ja. Maar niet zonder slag of stoot! Tjongejonge, dit kost me een jaar van mijn leven.'

Ik pak een kop koffie en kijk hem aan. Vragend. En omdat een echte verkoper graag zijn verhaal kwijt wil steekt hij van wal: 'Ze waren hier vorige week al geweest om eens rond te kijken en vragen te stellen. Toen hadden ze maar een paar kinderen bij zich en dat was al niet eenvoudig. Van alles wilden ze weten. Hoe oud de medewerkers in de werkplaats waren, hoeveel de top hier verdiende, of ze misschien de betaling pas in 2011 konden doen enzovoorts. Dat had ik nog nooit meegemaakt!

Enfin, na uren steggelen konden ze dan toch tot een keuze komen, ware het niet dat een van de kinderen opeens weer begon of er misschien ook een visje op de achterkant kon worden geplakt. Kregen we weer een hele discussie over de vraag of dat beest naar links of naar rechts moest gaan zwemmen! Maar goed, we kwamen eruit. Totdat ik belangstellend vroeg of dit al hun kinderen waren. Ik zag dat ze schrokken, alsof ze even vergeten waren dat ze er nog een paar bij de buitenschoolse opvang moesten ophalen. Dat laatste was niet zo, maar ik begreep wel dat ze de gemakkelijkste kinderen hadden meegenomen.

En dat heb ik vandaag wel gemerkt ja. Man, wat een toestand. En zo vreemd ook. Want er was een zoon bij, Mark, die zag eruit als een yup met dat prachtige maatpak van hem. Van hem zou je het juist niet verwachten, maar hij had het erover dat die auto veel te duur was. Dat ze dat geld beter in hun zak konden houden. En dan waren er juist weer dochters waarvan je denkt 'wat hebben die nu met een auto' die wilden juist veel meer geld uitgeven aan allerlei ditjes en datjes! Zo'n lief klein dochtertje bijvoorbeeld dat maar bleef zeuren dat er achterin zo weinig plaats was voor de hond. En dan was er ook nog een oudere dochter, Rita, die zat maar te zeuren over het feit dat er zo weinig echt Nederlandse materialen in deze auto verwerkt waren. Daar was ze niet trots op zei ze.'

Ik kijk hem meevoelend aan terwijl ik nog een slokje neem van mijn koffie. 'Toen ze net wegreden zag ik dat ook wel ja, ze waren geloof ik niet allemaal te spreken over hun nieuwe aanwinst. Er was trouwens nog wel een plekje vrij in de auto.' 'Ja, dat klopt,' zegt de verkoper. 'Want op de heenweg hadden ze al flink ruzie gehad met zoon Geert. Ze hadden namelijk verteld dat ze op weg gingen naar een Hyundaidealer en hij bleef bij hoog en bij laag volhouden dat die fabriek in Noord Korea staat. Hij is maar even binnen geweest en woest weer vertrokken. Ik hoorde hem nog zeggen dat hij wel een weekendje naar vrienden ging. In Engeland.'

'Help me eens', vraag ik hem. 'Ik heb zelf een gezin met zes kinderen en wij zullen natuurlijk ook ooit eens een nieuwe auto moeten kopen. Als de bloemen tenminste weer een beetje geld op gaan brengen. Hoe moeten we dat dan gaan aanpakken?' Hij kijkt me taxerend aan en zegt: 'Ik weet natuurlijk niet hoe het bij u thuis eraan toe gaat, maar als de sfeer bij jullie lijkt op die in het gezin van Jan Peter dan adviseer ik u om fietsen te kopen. Dan kunnen jullie gewoon lekker allemaal je eigen kant op gaan.'