Vrijdag 3 april 2009

'Komt-ie pap!'
Rik schiet de bal met binnenkant voet in mijn richting. Ik zou net de schuur van de tuin inlopen maar voor een bal doe ik graag een stapje terug. Loepzuiver pass ik terug. Rik stopt de bal onder zijn voet en laat een trucje zien. Met z'n linkervoet op de bal en met z'n rechter een vliegensvlugge tik er tegenaan. Of ik dat ook kan? Nou nee, dat lukt niet meer als je 42 bent . Ik speel hem hard terug. Minder zuiver deze keer. De bal schiet twee meter naast hem voorbij, hobbelt langs de olietank, stuitert op en .... RINKELDEKINKEL. Ruit kapot...

Gierend van de lach loopt zoonlief naar huis. Dat gaat hij snel vertellen binnen! Z'n vader die altijd zo boos kan worden als zíj een ruit slopen is nu zelf de dader! Dát moeten de anderen ook horen. Ineke is de eerste die in geuren en kleuren het verhaal moet aanhoren. Ze kijkt me aan als ik roep: 'Die vuile rotjongens ook!'

Ja, het is waar. Ik heb er een ontzettende hekel aan om weer een nieuwe ruit in te moeten zetten als ze weer eens aan het voetballen zijn geweest. Ligt er een prachtig grasveldje naast de kas, gaan zíj er voetballen en kun je er vergif op innemen dat er vroeg of laat weer een bal door een ruit gaat. En, houd ik ze dan altijd weer voor, ik zou het niet zo erg vinden als jullie dan tenminste zelf de schade weer zouden herstellen! Maar ja, dat is ook niet zo'n goed idee, want het zou niet voor het eerst zijn dat ik met iemand naar de Eerste Hulp moet omdat hij zich heeft gesneden bij het verwisselen van een ruit...

Het doet me terugdenken aan de tijd dat ik met Piet en Bert tuinde op de Hoeksekade in Bergschenhoek. Fervente voetballers als we waren deden we daar na het werk 's middags (of even tussendoor) een potje tegen elkaar. De schuurdeur op een kier en degene die het eerst tien keer had gescoord was winnaar. Ieder voor zich. Op een erf met losse steentjes... Dat weet mijn kin nog heel goed.

Vooral als de vermoeidheid toesloeg ging je dan, in plaats van te passeren, steeds meer je toevlucht zoeken tot het afstandsschot. Van een meter of tien proberen te scoren. Met als gevolg, je raadt het al, kapotte ruiten... En die zaten niet zoals nu lekker gemakkelijk met rubbers vast, maar die waren nog ouderwets gekit. Dat waren we echter snel zat, dus de nieuwe ruiten kwamen alleen met 'kikkers' vast te zitten. Een goed idee, dat scheelde werk...

Ja, dat dacht je. Tot die keer dat een van ons het weer probeerde van afstand. Knal, tegen de onderste ruit. Gerinkel en nog eens gerinkel want ook de drie ruiten daarboven kwamen naar beneden zetten, niet gehinderd door kit waarmee ze vastgeplakt zaten. Tja, we hadden onszelf ermee. Het potje voetbal was voorbij want er moest weer glas worden gezet...

En zo ben ik vanmiddag dus de bewuste ruit weer wezen vervangen. En ook een kapot exemplaar bij eerder genoemd grasveldje. Die was waarschijnlijk gisteravond gesneuveld. Toen Rik en Bart thuiskwamen vertelde ik dat ik die ook had gemaakt en vroeg hen wie er verantwoordelijk was voor die ruit. 'Eentje?' vroegen ze. 'Er zijn er gisteravond twéé gegaan hoor daar...' Grrrrrrrrrr...