Donderdag 26 januari 2006

Ja, natuurlijk gingen ze weer zingen in De Rustenburg. Al die oudjes die ze zo'n groot plezier deden als ze met luchtsteun van de accordeon de bekende liedjes en liederen ten gehore brachten. Juist als je gaat dementeren is het zo dat de dingen die je in je jeugd hebt geleerd of meegemaakt de meeste waarde en de belangrijkste plaats in je aftakelende geheugen hebben. Als een krop sla die eerst groeit en steeds meer blaadjes maakt en nu één voor één die blaadjes weer kwijt raakt. De kern, de goede jeugdherinneringen, blijft uiteindelijk weer over. En als je het talent hebt gekregen om mensen te vermaken, dan hoort dit er zeker bij. Als je het bijna gedoofde vuur weer ziet oplaaien, dan weet je dat je Samaritaans werk doet.

Spullen in de auto dus en rijden maar. Vamiddag geestelijk repertoire op het programma. Op het eerste gezicht misschien niet zo voor de hand liggend. Een accordeon immers. Dan denk je aan feesten en partijen met een hoog Johnny Woodhouse-gehalte. Polonaises tot 's nachts na tweeën omdat je bij Oeteldonk linksaf ging. Maar echt hoor, ook Johannes de Heer doet het goed met een trekzak. Of je nu met je voeten de balgen van een harmonium vult of met je handen een trekharmonica, het effect is redelijk hetzelfde. Op beide instrumenten ruist de wind langs de wolken. O.K., het was voor de artiest zelf in het begin ook even een drempel, maar toen de reacties positief kleurden stapte hij over zijn eigen bezwaren heen. En dan, wie bepaalt of een instrument wel of niet geschikt is?

Bij het verpleeghuis aangekomen de auto geparkeerd en uitladen maar. Wat is het toch een grote zware koffer... Puffend en steunend leg je de laatste meters af. Eindelijk binnen. Even neerzetten en uitpuffen, want anders heb je geen lucht meer over straks. Komt een mevrouw aanlopen. 'Dag meneer, ik ben Joke van de linnenkamer. Zal ik uw koffer meenemen want u wordt zeker vandaag opgenomen?'

U begrijpt natuurlijk wel dat er die middag een toontje lager werd gezongen...