Woensdag 8 april 2009

Zo kom je er in geen jaren en zo in ruim een maand voor de tweede keer: Dat kleine kerkje aan de Willem de Zwijgerlaan in Katwijk. En was het vorige maand ter gelegenheid van een blijde gebeurtenis, een open huis, nu dus voor een begrafenis. Mijn tante overleed vorige week op 82-jarige leeftijd. Een gezegende leeftijd, dat wel, maar gemakkelijk heeft ze het niet gehad.

Want voordat ze vijftig werd was ze al weduwe. Bleef ze achter met acht kinderen in de leeftijd van 9 - 25 jaar. En m'n oudste neef verhaalde hoe ze feitelijk niet aan rouwen over het verlies van haar man is toegekomen. Er moest gezorgd worden. Kinderen die aandacht nodig hadden en eentje in het bijzonder vanwege een niertransplantatie. Hoe ouder je zelf wordt, aldus die neef, hoe meer bewondering je krijgt voor de veerkracht en de liefde van je moeder. En hoe groter je dank wordt aan God omdat Hij kracht gaf om dat alles vol te houden.

De predikant hield een overdenking over bekende woorden. Romeinen 8: Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here. Dezelfde woorden als die indertijd op de rouwkaart van Janneke stonden. De dominee vestigde de aandacht op de liefde van God. Onvoorwaardelijke liefde. Een verzekeringspolis die altijd uitkeert, wat er ook gebeurt. Er is zelfs rekening gehouden met aanvallen van ruimtewezens, hield hij ons fijntjes voor. Je hoeft het alleen maar te geloven...

De gang naar de begraafplaats was nat. Regen en wind. Maar ook met respect van het overige verkeer. Daar moet je klaarblijkelijk voor in Katwijk zijn. Auto's die, tegemoetkomend, stil worden gezet met de motor af. Net zolang tot de laatste van de wandelende stoet gepasseerd is. Petje af. En ook bij het graf neerstromende regen. Het deed me terugdenken aan een predikant die in vergelijkbare omstandigheden de woorden sprak: 'Als je gaat zaaien dan heb je ook water nodig voor het ontkiemen.' En zo is het.

Terug in de kerk natuurlijk het weerzien met oude bekenden. 'Tjonge, wat ben je veranderd!' 'Ja, andere kapper...' Het hoort erbij. Het is ook goed. Elkaar weerzien na lange tijd heeft ook een belofte in zich. Want er komt een Dag dat je ook hen die niet meer zijn zult weerzien. En de hartelijkheid waarmee dat gepaard zal gaan, daar geeft een aards weerzien soms al een voorproef van.

Wonderlijke mensen zijn dat toch, christenen. Dood is bij hen niet dood maar een doorgang naar een eeuwig leven. En dat omdat ze geloven dat Jezus Christus hun Koning en Verlosser is. Wie wil er niet zo'n verzekering? Een levensverzekering die geen geld uitkeert maar leven. Het is bijna niet te geloven...