Zondag 3 mei 2009

Het is even voor twaalven. Ik ben net naar binnen gelopen om het tweede kopje koffie in te schenken. We zitten buiten want het is heerlijk weer. Net terug van het dorp waar we langs de vele kleedjes hebben gestruind. Terwijl ik de koffie inschenk hoor ik op tv iets over een auto die er niet zou mogen zijn. Auto? Ik loop snel naar de kamer en zie, in de herhaling, een zwarte beschadigde auto op een hek bij een monument knallen. Dit is niet goed, bedenk ik me.

We zijn inmiddels drie dagen verder en nog laat het gevoel me niet los. Zo'n gevoel van 'wat gebeurt er?' Onwerkelijk. Het kan gewoon niet waar zijn. Je ziet de beelden, hoort de uitleg erbij, verklaringen, reacties van ooggetuigen en je denkt 'hoe is het in de wereld mogelijk?' Zo'n zinloze brute daad, het komt op de een of andere manier maar niet bij me binnen.

Ik zie nog de gezichten voor me toen ik naar buiten liep en vertelde dat er in Apeldoorn iets helemaal verkeerd was gegaan. Ze keken me aan of ik een geintje maakte. Totdat ze zelf voor de tv stonden en zagen dat er niets grappigs aan was. Verbijsterd. Hoe kan dit?

En dan de andere dag die foto in de krant. Je ziet de auto voorbij rijden met ernaast en erachter meegesleurde mensen. Voor de auto zie je een agent staan, zich nog van geen kwaad bewust. Achter de auto een politieman met versierselen op de borst die in de richting kijkt waar de auto vandaan komt. Alsof hij helemaal niet door heeft wat er aan de hand is. De armen nog op de rug. Surrealistisch. Ik word er beroerd van als ik de foto's op internet terug zie.

Onschuldige mensen die lekker in het zonnetje van een mooie dag aan het genieten zijn en dan zo onverhoeds worden getroffen door het kwaad. Als zo'n gebeurtenis al zo'n invloed op mij heeft, hoe zal het dan zijn met de gewonden en nabestaanden van de slachtoffers vraag ik me af. Die raken dit zeker niet meer kwijt. Hoeveel vragen zullen zij hebben?

Als ik op vrijdagavond de organisator van de historische optocht zie, Roel Visser, dan voel ik een brok in m'n keel. Alles was zo prachtig in orde. 's Morgens om 6 uur was hij op z'n fiets nog even de route afgereden, het zonnetje kwam op en alles was klaar voor wat het hoogtepunt in zijn leven zou moeten worden. En dan dit. Toen hem gevraagd werd hoe hij zich voelde die middag zei hij: 'Ik kon wel janken'. Ja. Dat gevoel had ík al, laat staan hij.

Toen ik op Koninginnedag 's middags hoorde dat zowel in Bleiswijk als Berkel geplande optredens van artiesten gewoon doorgang vonden schudde ik m'n hoofd. Hoe was het mogelijk dat men daar nog zin in had. Niet te begrijpen. Ja, dat een puber daar nu geen gevoel voor heeft kan ik me nog voorstellen, maar organisatoren? Nee, petje af voor de burgemeester van Rotterdam die alles afblies. Dan heb je door wat belangrijker is. Piëteit met slachtoffers gaat boven economisch belang van ondernemers.

En zo proberen we een zwarte dag een plaats te geven. Duivelswerk noemde ik het donderdag. Echt werk van de tegenstander van God, mensen tegen elkaar opzetten. Relaties kapot maken. Dood en verderf zaaien. Maar er komt een dag dat het over is. Hoe lang nog Heer?