Ik moet je wat vertellen, joh! Vandaag is een dag die ik niet snel zal vergeten! Mama en ik zijn uitgenodigd op het peuter buro, voor de allerlaatste keer. Is dit een mijlpaal in mijn leven? Ik ben namelijk bijna kleuter zeggen ze.

Je begrijpt wel, ik had hier helemaal geen trek in en kon wel wat leukers verzinnen. Mama vertelde me wat mij allemaal te wachten stond en dat ik op de koop toe ook nog een prik zou krijgen. Maar ze beloofde dat er heel mooi speelgoed zou zijn. Maar goed, ik heb toch maar braaf de stoute schoenen aangetrokken en ben met mijn groeiboekje onder mijn arm naar het buro gegaan.

Toen mama en ik daar binnen kwamen werden we overvallen door geschreeuw van allemaal vervelende pargjes en een donker bruine warme lucht. Ik dacht meteen al, hier zit een luchtje aan. De assistente zei: kleed jezelf maar uit. Leuk hoor, sta je daar even mooi in je veel te lange hemd. Ik werd gewogen en gemeten, overigens keurig op de groeilijn. Vervolgens vroeg ze mij het hemd van mijn bibberende lijf. En ik trouwens maar zoeken naar dat mooie speelgoed. Toen liep de dokter door de wachtkamer en deelde doodleuk mee dat ze de prik voor Sam van Egmond klaar ging maken. Ik dacht nog: gaat dat over mij? M’n adem stokte in mijn keel, ik kon geen geluid meer uitbrengen en besloot niet meer te praten.

En ja hoor, na een bang kwartiertje, werd ik met mama binnengeroepen. Ik dacht nog zal ik wegrennen, maar ja, ik maakte geen schijn van kans, dus liep ik netjes mee naar binnen. Ik klampte me aan mama vast en dacht nog hoe kunt u mij dit aan doen? U houd toch van mij? Maar ja, mama zegt dat het goed voor mij is.

Na wat grote mensen heen en weer gepraat, was het dan zo ver... de prik! Wat, tot mijn grote verbijstering kwam ik er achter dat het er nog twee zijn ook, voor iedere arm één. Ze lagen te glimmen op de slachtbank, een lange naalden joh! Een rilling trok door mijn arme lijf. Voordat ik het wist had ik de eerste prik te pakken. Ik zag de lange nagels van de opgedofte dokter, een misselijkmakend gevoel kwam op in mijn keel. De tweede prik vloog met een boog in mijn andere arm. Ik schreeuwde het uit. Au! Tranen prikte in mijn ogen. Bloeden jongen, als een verken! De dokter dacht mij te lijmen met twee peuter pleisters, maar daar trap ik natuurlijk niet in.

Eindelijk mocht ik mijn kleren weer aan. Ik mocht een kleurplaat uitkiezen van de assistente, veel te kinderachtig, wie maak je tegenwoordig nou nog blij met een kleurplaat? Ik schudde afkeurend mijn hoofd. Mama vroeg of ik de spuitjes mee mocht nemen, kijk dat was tenminste een beter idee! Toch nog niet zo gek, die mama van mij! Oh ja, mama zei ook nog: Sam jij bent mijn grote kerel, jij hebt goud verdient! Vervolgens kreeg ik van haar een buideltje gouden en zilveren chocolade munten. Maar ja, wat koop ik daar nu voor...

Bij het verlaten van het buro, wenste de assistente mij veel plezier op de basisschool. Ik zei nog: mijn school heet niet basisschool, maar koningin Beatrixschool. Ach grote mensen, wat heb je er eigenlijk aan! Ik deed de zware deur achter mij dicht en ik dacht bij mijzelf, hier kom ik nooit, maar dan ook nooit meer terug! Begrijp je nu waarom ik deze zwarte dag in mijn leven nooit zal vergeten?! Fijn dat je even tijd voor mij had, ik voel me al weer een heel stuk beter!

Kom je nog eens bij mij langs?  Kusje Sam.