Dinsdag 16 juni 2009

Ik neem op de A44 de afslag Oegstgeest. Rechtsaf de Rijnzichtweg op. Bij het verkeerslicht links de Apollolaan in. Ik rijd langs het Rijnlands Lyceum. Met de bocht mee naar rechts en weer naar links. Voor me zie ik het 'bituum'. Een parkeerplaats waarop we vroeger voetbalden in de pauzes. De haren in mijn nek en op m'n armen staan overeind. Kippevel. Daar staat de school waar ik mijn jeugd doorbracht. Herinneringen. Een reünie.

Ik rijd langs het slootje waar ik pardoes in viel toen ik probeerde of 1 centimeter ijs mij kon dragen... Een kwartier later zat ik te rillen van de kou in de klas. Met kleren aan uit een verloren voorwerpendoos.
Parkeer mijn auto op de plaats waar ik ooit met mijn voet in de grond schopte. In plaats van een prachtige stiftbal over de keeper had ik een bloedende teen. Het gevolg van voetballen met sandalen aan.

Even later loop ik het schoolplein op. Links zie ik de fietsenstalling. Geen ijzeren maar betonnen rekken om je voorwiel in te plaatsen. En ik voel aan mijn voorhoofd. Auw. We zaten elkaar achterna, springend van het ene blok naar het andere. Totdat ik misstapte. Met mijn hoofd op zo'n betonnen punt. Met juffrouw Krol naar de dokter. Nog steeds houd ik vol dat die er een soort van plastic inspoot om het bloeden te stelpen.

Ik loop de school in. Er is een stuk bijgebouwd. Maar de klassen herken ik nog. De aula. Klas zes van meester Van Hoffen. Veel kleiner dan in mijn gedachten. En dan staat er nu niet eens meer een piano in. Klas vijf van meester Spijker. Ik weet nog dat ik in de pauze een spreekbeurt over vliegtuigen aan het voorbereiden was en dat Margreet Börgerling met haar moeder op school kwam om te kijken waar ze terecht zou komen na de verhuizing uit Amersfoort (?).

De vierde. Meester K. Weer auw. Maar nu voel ik aan mijn achterste. Menigmaal heb ik het bevel gehoord 'Draai je om!' om vervolgens een al dan niet verdiende schop in ontvangst te nemen. Van hem heb ik ook ooit eens strafwerk mee naar huis gekregen. Een heel stel staartdelingen moest ik oplossen. Toen ik hem de andere dag vertelde dat de handtekeningen die erbij stonden van mijn broers waren omdat die me geholpen hadden kreeg ik opnieuw de volle laag. Ik vergeef hem. Het was ook geen werk voor hem, schoolmeester zijn.

Ik geniet van de gesprekken die ik heb. Mannen en vrouwen zijn het geworden. Erg veranderd. Of geen steek. We halen herinneringen op aan die keer dat we een jongen en een meisje uit de klas 'lieten trouwen'. Een grote vlag op het bord. Wij lol. Zij niet. Tranen bij haar. En we concluderen nu, ruim dertig jaar later, dat het niet goed was wat we deden. Sommige dingen zou je over willen doen. Ik heb nog meer van dergelijke herinneringen . Helaas, het zit er niet in.

Trouwe volgers van deze site weten dat ik zo af en toe een sentimentele oude dwaas aan het worden ben . De keren dat ik over vroeger begin worden talrijker. Het zal te maken hebben met het ouder worden. Het zij zo. Maar om die reden trekt het mij om een reünie van een lagere school te bezoeken. En jammer genoeg ben ik een van de weinigen, want echt druk was het niet. Welgeteld drie klasgenoten van toen heb ik ontmoet. De rest wist het niet of had geen tijd of interesse. Wie weet een volgende keer? Ik kijk er al naar uit.