Daar zaten we dan. Met 22 mannen op het terras van het restaurant. Onder het afdak, want de zon was al warm. En dan moest het nog 10 uur worden. Mannenochtend op een camping in Zuidoost Duitsland. Praten over 'Uw koninkrijk kome'. En ik had nog zó gezegd dat ik er niet naar toe zou gaan...

Ja, dat heb je met een christelijke camping. Dan is het niet alleen op zondag naar de kerk maar elke dag zijn er wel activiteiten die een link hebben met het geloof. Van het door Sam verfoeide Kinderland tot de singin voor jongeren als Job en Marjan. Wel vrijblijvend hoor, maak je geen zorgen.

En zo toog ik op die donderdagmorgen samen met drie andere mannen van ons veld naar de koffie. Bijbel en kerkboek onder de arm. En spraken we met elkaar over het volgen van Jezus, hoe je dat doet en wanneer dat moeilijk is. En we zongen. Over de hele camping waren de zware stemmen te horen. Een onder het gesprek gestarte grasmaaier werd vakkundig het zwijgen opgelegd door een van de aanwezigen. Dat lukte hem niet bij een in de buurt rondcirkelende helikopter.

Een altijd terugkerende vraag op zulke momenten is waarom we het als christenen wél met elkaar kunnen vinden als we in het buitenland vertoeven. Want kijk maar wat er zit op zo'n camping: Van evangelisch tot vrijgemaakt en van PKN tot GerGem. En op zondag zitten ze wel met z'n zeshonderden in de kerk van Wegscheid of Untergriesbach. De ene week bij een Gerormeerd vrijgemaakte dominee, de andere week bij een oorspronkelijk Hervormde predikant. En ik begreep dat Jan van den Bosch himself ook weleens voorgaat. Hoe kan dat?

Eigenlijk is het antwoord best simpel. Want twee weken zijn natuurlijk niet maatgevend. Een vakantiekerk mag de naam 'kerk' daarom ook niet hebben. Ga maar eens een jaar lang bij elkaar zitten. Kijken of de sfeer dan nog net zo goed is. Als je elkaar wat beter leert kennen. Er kleine irritaties ontstaan. Herkenning van stokpaardjes. Als een ander toch niet zo vriendelijk is als eerst leek. Nú zeg je elkaar na een halve maand gedag. Maar als gemeenteleden zou je elkaar ook na die tijd steeds weer tegenkomen. Dat kon nog wel eens tegenvallen.

En dat is ook niet vreemd. Want ook christenen zijn zondige mensen. Geneigd om allereerst aan zichzelf te denken. Liefde voor een ander zit ons niet in het bloed. Dat ontstaat als je Christus leert kennen. Maar ook dan blijft het vaak broos. Ook volgelingen van Jezus maken hun misstappen in het omgaan met elkaar. Moeizame huwelijks- gezins- en andere relaties in de kerk tonen dat keer op keer aan. De totale vernieuwing moet nog komen. We staan pas aan het begin. Juist ook in die omgang met elkaar.

Toen onze overburen afscheid namen en in de auto stapten op weg naar Friesland gaf de buurman me een hand. 'Tot ziens', zei hij. 'Is het niet hier op aarde, dan is het op een Feest.' Het kwartje moest even vallen. Ik lachte naar hem en beaamde het. Want ja, zo is het. Het Koninkrijk komt. Ondanks onze zonden en gebreken. Gelukkig maar.