'Als we eerlijk zijn tegenover onszelf dan zijn we allemaal in meer of mindere mate bang dat we er minder van worden als God het helemaal in ons leven voor het zeggen krijgt.'
Zo, die hakte er wel even in zondagmorgen. Het was de spijker op z'n kop. Alsof er even een flits door mijn hoofd ging met de mededeling: Ja jongen, en dat geldt ook voor jou!

De preek ging over de brief aan de Galaten. En de vraag werd gesteld of het christelijk geloof geen dwangbuis is. Regels zus, regels zo. Dit mag wel, dat weer niet. Christen-zijn als gevangenis. Houd je aan de regels en je bent een goed christen. Dan kom je er wel. Een christen wordt zo herkenbaar aan zijn gedrag. Gaat netjes naar de kerk, geeft geld aan goede doelen en springt niet uit de band. Daar kan God trots op zijn! Het doet denken aan die oudste zoon waar ik in een vorig mannetje over schreef.

Maar doet hij het ook met plezier? Wordt hij er blij van? Gelukkig? Voelt hij zich zo als een vis in het water? Dat is nog maar de vraag. Want als ik even voor mezelf spreek: Jezus navolgen in mijn leven is echt niet eenvoudig. Want dan zijn er best plezierige dingen te noemen die ik moet laten. En minder plezierige dingen die ik juist wél moet doen. Nee, om nu te zeggen dat ik altijd loop te juichen...

Vandaar dus die flits door mijn hoofd. Want waaróm is het niet eenvoudig om het goede te doen en het verkeerde na te laten? Inderdaad omdat je denkt dat je gelukkiger bent of wordt wanneer je je eigen hart of gevoel of verlangens volgt! Je denkt zelf te weten wat goed voor je is. En voor het gemak denk je dan maar even niet aan al die keren dat je daardoor bedrogen bent uitgekomen.

Terwijl, het is zo eenvoudig... Want in de preek werd ook het voorbeeld gegeven van verslavingsklinieken die vol zitten met mensen die ook dachten dat die drugs hen hielpen om gelukkiger te worden. En misschien denkt u of jij (of ik ) dat ook wel bij het opsteken van een sigaret of bij het aanklikken van een of andere inferieure site. Even ontspanning. Even die ontlading. En we weten allemaal dat het niet waar is. Het maakt je niet gelukkig. Integendeel.

We, ik sluit mezelf er bij in, we houden onszelf voor de gek. We zijn, om in de beeldspraak van die dominee te blijven, als vissen die denken dat ons geluk buiten het water op de wal ligt. En als we ons weer te buiten zijn gegaan dan liggen we verdwaasd naar adem te happen, als vissen op het droge.

Het is inderdaad waar. Een mens is pas in zijn element als hij leeft op de manier die God bedoeld heeft. Voor zijn Schepper. Voor de mensen om hem heen. Niet gericht op zichzelf maar gericht op een ander. En op een Ander.

Het rotste vind ik nog dat ik dit wél kan verwoorden maar níet in de praktijk brengen. Ja, even... Heel even...