Het is al weer jaren geleden. Ik las het in de krant. De raad om op de spiegel in je badkamer een briefje te plakken met daarop een aantal namen van mensen uit je omgeving. Mensen die gebed nodig hadden omdat ze een moeilijke tijd doormaakten. Zo herinnerde je jezelf eraan dat je regelmatig voor hen zou bidden. Een gebedslijstje.

Een goede raad. Want hoe gemakkelijk vergeet je niet om anderen bij de Here te brengen als je bidt? Heb je het te druk met je eigen vreugden en verdriet. Of mis je de tijd om meer dan een schietgebedje te doen. En dan schiet de aandacht voor anderen er al gauw bij in.

Terwijl het juist zo belangrijk is dat je dat doet. Want wie kent niet het gevoel van 'ik wilde dat ik hem of haar kon helpen'? Je hebt met iemand gesproken en gemerkt hoe moeilijk die ander het heeft, of hoe verdrietig hij of zij is. Je bent even luisterend oor geweest of schouder om op uit te huilen. En dan?

Ja, je stuurt misschien een kaartje daarna. Of je informeert nog eens of het al wat beter gaat. In het beste geval zoek je de ander nog eens op of je waagt er een wandeling aan. Nog meer luisteren. Delen. Maar dan?

Dat zijn van die momenten dat je merkt dat jouw armen te kort zijn. Dat je wel een uitlaatklep bent (en dat helpt!) maar oplossen doe je niets. Zelfs mannen moeten dat weleens erkennen... Dat ze de uitweg uit het verdriet of de problemen niet kunnen aanwijzen.

En dan komt dus dat gebed om de hoek kijken. Het bij de almachtige God neerleggen wat je op je hart hebt. Dat je een ander zo graag zou willen helpen maar dat je echt niet weet hoe. Of God het wil doen. Troosten. Hulp bieden. Kracht geven. Geduld. Want Híj kan het wel.

Ik vraag me alleen weleens af waarom dat gebedslijstje desondanks steeds langer wordt...