Vrijdag 11 september 2009

Even na half zeven stappen we in de auto en zetten koers richting kerk. Het is donderdagavond. Een trouwdienst. De tweede in een rij van ik meen vijf. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en ontwaar louter lange gezichten. Hoewel, ik overdrijf, Bart en Sam vinden het nog wel gezellig. De oudste drie niet, zij willen na de kerk meteen terug naar huis. Voor hen geen receptie.

Als we de parkeerplaats bij Het Baken opdraaien memoreer ik de komende drie trouwerijen nog even. Het levert een lange zucht op van Job. 'Als u maar niet denkt dat ik naar allemaal toe ga hoor!' klinkt het van de achterbank.' Berustend zeg ik: 'Nee, maar je mag er ook best eentje overslaan hoor...'

Toen mijn broers in de jaren zeventig in Katwijk trouwden was dat een stuk gemakkelijker. 's Avonds de trouwdienst? Nooit van gehoord. Eerst naar het gemeentehuis voor de huwelijksvoltrekking en daarna meteen door naar de kerk. Daar zaten een paar gemeenteleden, bejaard of heel betrokken, en dat was het dan.

Maar de tijden veranderden. Een trouwdienst werd een eredienst waarin de gemeente mét het bruidspaar Gods zegen vraagt over het huwelijk. En dus hield je zo'n dienst op een tijdstip dat gemeenteleden er ook gewoon bij konden zijn. 's Avonds na het eten dus. In Bergschenhoek werd er zelfs een kerkenraadsbesluit van gemaakt. En inderdaad, de opkomst was dan hoger. Al keken de mensen van het restaurant waar wij indertijd ons feest hielden wel een beetje vreemd op. 'Dus je wilt wel alcohol schenken 's middags voor het eten? En daarna gaan jullie naar de kerk?' Vreemde volgorde vonden ze dat.

Ik schreef zojuist bewust in de verleden tijd. 'De opkomst wás dan hoger.' Want die tijden lijken voorgoed voorbij. Ook in de avondtrouwdiensten van nu is zichtbaar dat het kerkbezoek tanende is. Natuurlijk, er zíjn gemeenteleden aanwezig. Maar niet veel. Het lijkt erop dat veel mannen en vrouwen te laat thuis zijn om nog naar de kerk te kunnen gaan. Of een van de twee moet thuisblijven voor de kinderen. En dus zijn er vele stoelen leeg.

Of heeft het misschien te maken met betrokkenheid? Ervaren we te weinig band met elkaar in de gemeente waardoor prioriteiten anders liggen dan wanneer er een bruidspaar is waar wél goed contact mee is? Want laten we wel wezen, als er iemand trouwt met wie je regelmatig contact hebt dan is de stap om te gaan waarschijnlijk veel kleiner.

Ineke en ik ervaren het wel als een dilemma. Want je wilt je kinderen graag voor gaan in het dienen van de Here en het aandacht hebben voor broers en zussen in de kerk. Maar wat als jij met veel pijn en moeite je kinderen meekrijgt naar de kerk en daar tot de ontdekking komt dat meer dan driekwart van de belijdende leden het laat afweten? Ik zie de komende tijd de gezichten alleen maar langer worden.

Misschien moeten we de trouwdiensten gewoon maar weer 's middags gaan beleggen...