Donderdag 17 september 2009

Een oorverdovend lawaai. Het komt van boven. Geschreeuw, gestamp, gescheld. Ik storm de trap op. Zijn ze nou helemaal! Inmiddels heeft het geluidsniveau de HSL-norm bereikt. Een huilstem klinkt boven alles uit. Woest knal ik de deur open. Ik ontwaar een kluwen aan jongensarmen en -benen. 'Foei!!!!!!' roep ik. En meteen is het doodstil...

Ja, dat had u niet gedacht hè? Deze vader heeft echt geen corrigerende tik nodig hoor om iedereen in het gareel te krijgen. Laat staan lichamelijk geweld. Nee, in huize Van Egmond doen wij alles via redelijk overleg. Bij ons zwijgen de vuisten en spreken de ogen. En de kinderen waarderen dat. Ze doen dat onderling ook op die manier, al vallen ze natuurlijk soms weleens terug in oude gewoonten. Want ja, je broertje géén klap geven valt natuurlijk niet altijd mee.

Tot zover even een situatie die ik net uit mijn duim heb zitten zuigen. Tenminste, waar het de laatste tien zinnen betreft. De eerste negen worden ook weleens werkelijkheid. Inclusief het naar boven stormen en het woeste openknallen. Maar laat ik voorzichtig zijn. Voor je het weet heb je geen avond meer over omdat je bij Matthijs van Nieuwkerk of Pauw en Witteman te gast bent.

Ik heb het over dominee Gertjan Goldschmeding. De voorganger die in twee preken een lans brak voor de pedagogische tik. Tenminste, tík, net zolang doorslaan tot hard huilen overgaat in zacht huilen is ook aan de orde bij hem. En dan het liefst met een voorwerp. Een soort nieuwtestamentische roede zeg maar. Op de plek van het lichaam die God speciaal daarvoor zacht heeft gemaakt. Je moet niet alles geloven wat predikanten zeggen...

Dat doet me denken aan een van mijn broers. Mijn moeder kon als ze heel kwaad werd weleens naar de mattenklopper grijpen en bij een zo'n actie schreeuwde het slachtoffer: 'Kan u wel! Dat moet u met uw blote handen doen!' Ja, en netjes 'u' blijven zeggen. Is dat een goede opvoeding of niet?

Gisteravond zag ik Goldschmeding tegenover Jan van den Bosch zitten bij Pauw en Witteman. Heel leuk. Twee christenen die vanuit de bijbel betogen dat slaan wél en níet Gods wil is. Jan van den Bosch heeft waarschijnlijk Hebreeën 12 uit zijn bijbeltje gescheurd want volgens hem is slaan oudtestamentisch. Terwijl de Statenvertaling vrolijk rept van kastijden en geselen. Want is er een zoon die door zijn vader niet getuchtigd wordt? NBG51

Laat ik duidelijk zijn: Je kind slaan kun je beter niet doen. En dan heb ik het niet over het clichétikje op de vingers van een koekjespikkend jongetje maar over de woedeuitbarsting van pa waar zelfs ma bang van wordt. Mijn hand schiet ook weleens uit en niet altijd heb ik er spijt van, maar ik weet drommels goed dat van kwaad erger kan komen. Het begin weerstaan is daarom aan te raden.

Maar ja... Zoals met alles geldt het ook voor dit: Het valt niet altijd mee om je goede voornemens in praktijk te brengen. Zo heb ik met mijn eigen jongens ook situaties meegemaakt dat ik trillend van woede waarschuwde dat het nu echt afgelopen moest zijn omdat ik mezelf anders niet meer in bedwang zou kunnen houden. En gelukkig hielp dat. De boodschap kwam over. Maar ik heb ook weleens achteraf moeten zeggen dat het me speet. En de afspraak gemaakt dat we beiden voortaan anders zouden reageren.

Misschien zou het helpen als die Goldschmeding dat ook doet. Gewoon zeggen dat hij te ver is gegaan. Bekeren is namelijk een goed christelijk begrip. Kan hij de komende avonden gewoon weer eens thuis zijn. En breek dan meteen die roede even doormidden...