Vrijdag 25 september 2009

De klus wacht al een week of vier.
Ik weet het steeds uit te stellen.
'Te druk.' zeg ik dan. En dat is zo.
Maar 'geen zin' had ook gekund.
Want echt, ik heb er een broertje dood aan.
Behangen...

Marjan vond dat ze wel toe was aan een nieuw behangetje op haar kamer. Meteen na de zomervakantie was dat al bij haar opgekomen. Ik heb geprobeerd het de kop in te drukken, maar tevergeefs. Wat ze dáár heeft heeft ze niet in haar achterste zullen we maar zeggen. En dus reed ze op een vrijdag naar de Gamma voor behang. Want 'het is nú in de aanbieding, dus nú ga ik het kopen.'

Groot was de teleurstelling toen ik bij thuiskomst vertelde dat deze vader voorlopig nog niet ging behangen. Dat zijn van die momenten dat de vader-dochterrelatie flink onder druk komt te staan. Gelukkig doet Ineke nu een cursus waarbij dit soort situaties wordt uitgeplozen. Leer ik misschien ook nog wat van.

Ze begon toen alvast maar wel met behang eraf scheuren. Je moet toch wat, zal ze gedacht hebben. En als m'n pa dan plotseling de geest krijgt kan hij in ieder geval direct aan de gang. En zo sliep ze dus al een aantal weken tussen kale muren. Alles went.

En dan te bedenken dat we dat oude behang met veel pijn en moeite erop hebben gekregen. Ook zo'n vrijdag. Wij aan de slag. 's Avonds voldaan kijkend: Zo, dat hebben we netjes gedaan! En toen de andere ochtend... Grote kieren tussen de banen. Op andere plaatsen hele stukken die loslieten. Er zat maar één ding op: Overnieuw. En vanaf toen smeer ik dus altijd eerst de muur in met plaksel.

Zo ook vandaag. Om negen uur loop ik met lood in de schoenen de trap op. Het moet dan maar eens gebeuren. De voorbereidingen getroffen, iedereen uit huis gewerkt en plakken maar. Vliesbehang van Jan des Bouvrie. Hoeft niet in te weken, de muur insmeren en plakken maar. 't Valt me niet eens tegen.

Om 1 uur ga ik op de rand van Marjans bed zitten en neem de muur eens op. 't Zit er best aardig op al zeg ik het zelf. Ik ben al halverwege. En zelfs daar in de hoek heb ik het netjes ge... Wát? O nee... Drie banen op de kop... Wacht even... Ogen dicht en na een paar seconden weer open. Chips! Ze zitten echt ondersteboven... Meteen slaat m'n humeur om. Uitgerekend op dat moment belt Ineke om te zeggen hoe laat ze thuis komt en te vragen hoe het gaat. Ze heeft al snel in de gaten dat ze beter kan ophangen. Grrrrrrr.

Wat nu? Eraf trekken en overnieuw plakken? Kansloze missie. De lijm is droog, ik heb waarschijnlijk niet genoeg behang en het kostte al de nodige moeite om de hoek om te gaan. Dan maar accepteren dat ik voortaan als de ... de behanger van de familie door het leven moet? Het is niet anders. Omgaan met het onvolkomene. En als de gordijnen hangen, het bed op z'n plaats staat en de kast tegen de muur dan ziet geen mens het.

Om kwart voor vier plak ik het laatste baantje. Klaar. Het zit er weer op. Voor even. Want dit was de onderkant van de muren. Wat er boven de houten lat moet gebeuren is nog onderwerp van gesprek. Voorlopig heb ik het denk ik druk genoeg op de tuin...