Ik heb dat weleens. Dat ik ga zitten nadenken over de almacht van God. Dat Hij er altijd is geweest en dat wij er met Hem ook eeuwig zullen zijn. Kent u dat gevoel? Het houdt nooit op! Nu is het leven nog lekker overzichtelijk. Je wordt geboren, je leeft en ergens voor je is de horizon van de dood. Ver weg natuurlijk hoop je, maar hij is er wel. Dat zit gewoon in je achterhoofd. Eeuwig leven houdt echter nóóit op! Alsof je met een spiegel voor en achter je jezelf oneindig staat te bekijken. Het gaat maar door.

Ook zo onbegrijpelijk, voor mij dan, is Gods vermogen om elk mens afzonderlijk aandacht te geven. Moet je eens proberen. Aan iedereen in je directe omgeving tijd en energie besteden. Zeg maar een stuk of tien mensen. Continu. Ermee in je hoofd zitten. Regelmatig spreken, mailen, smssen, noem maar op. Echt hoor, daar word je doodmoe van. En dan te bedenken dat er op dit moment bijna 7 miljard mensen op aarde rondlopen! En God ziet kans om aan iedereen aandacht te schenken! Mij duizelt het dan.

Dat bedacht ik me ook toen ik een paar weken geleden het twitteren weer oppakte. Het schoot door me heen dat je daarmee als mens zo maar weer in de fout van Adam en Eva kon vervallen. Proberen om net als God te zijn. Bij Twitter kun je namelijk elkaar volgen. Andries Knevel zit op dit moment voor tv-opnames in Israël en een paar keer per dag meldt hij wat hij daar doet. Zo ook Peter Bergwerff van het ND. En Thijs van den Brink van de EO. En nog een paar miljoen mensen die zichzelf belangrijk genoeg vinden om de wereld kond te doen van hun aanwezigheid. Zoals ik de afgelopen weken.

Let wel, ik zeg niet dat je in die fout vált. Het kán. Want laten we wel wezen, God heeft mensen gemaakt met de bedoeling dat ze met elkaar omgaan. En twitteren kan daar een bijdrage aan leveren zoals ook het café, telefoon, e-mail en sms daar goede dingen in kunnen betekenen. Communicatiemiddelen waarmee je voor andere mensen iets kunt betekenen. Alleen, je bent en blijft als mens dus heel beperkt. Want het is ons snel teveel. En de een kan meer aan dan de ander maar een grens is er voor iedereen.

Tijdens een bijbelstudie deze week kwam aan de orde dat je daarom keuzes moet maken. Niet alles in je leven is even belangrijk. Er zijn grote dingen en kleine. Je gezin neemt een belangrijkere plaats in dan de sportvereniging. Bijvoorbeeld. En een van ons had daar een mooi verhaal bij. Over een mayonaisepot, golfballetjes en koffie. U kunt het hier lezen. Het is overigens op veel andere sites in vergelijkbare vorm terug te vinden.

Intussen staat het twitteren weer op een lager pitje bij me. Ik ken m'n grenzen. En heb daardoor ook weer meer oog gekregen voor de grootheid van God. Ik koester me daarom ook maar in Zijn aandacht voor me. Zoals we gisteravond lazen aan het begin van een kerkenraadsvergadering in 1 Petrus 5: U mag uw zorgen op Hem afwentelen, want u ligt Hem na aan het hart.

De belangrijkste dingen moet je eerst doen zeg maar...