Donderdag 29 oktober 2009

De wereld stort in. Het zal toch niet waar zijn! Wéér een soap de nek omgedraaid! ONM moet van de buis van de netmanager van Nederland 3. Dalende kijkcijfers en te weinig kwaliteit zegt hij. En dat terwijl ze bekende Nederlanders laten meespelen als Fatima Moreiro de Melo. U weet wel, die hockeyster en voormalig gezicht van de Raboreclame. Gisteren zag ik haar nog terwijl een jongeman in een rolstoel haar de liefde verklaarde. Toen leken het nog goede tijden maar de slechte komen er aan...

Als we niets beters te doen hebben 's avonds na het eten, kijken we Man bijt Hond. Direct na Ons kent Ons schakelen we naar de finale van Lingo (tja, ik zei al, je moet maar eens niets beters te doen hebben ) en zo gauw de poen binnen is (of niet...) gaan we naar Nederland 3 alwaar Onderweg Naar Morgen in de laatste scene het beeld laat verstillen op een ingezoomd hoofd.

Het leuke van regelmatig zo'n laatste scene meepakken is dat je een band krijgt met de spelers. Hoe ze heten zou ik echt niet weten maar het voelt wel vertrouwd die dagelijkse gezichten. Toch een soort van thuiskomen zeg maar. Ha, gelukkig, ze zijn er nog! Een mens heeft toch wat vastigheid nodig in zijn leven. En die wordt geboden door zo'n steeds weerkerende soap.

Aan de kinderen moet ik dat wel uitleggen hoor. Dat hun vader naar zo'n laatste scene kijkt roept soms wat reacties op. Gisteren nog. Bart zit op zijn vaste stek achter (of voor?) de pc. In de kamer verder Sam en vriendje Stefan. Ikzelf lig op de bank, onzichtbaar voor Bart. En na de teleurstellende finale van Lingo (slechts twee ballen verdiend dus dan is de kans ook niet zo groot dat je wint) schakel ik direct door naar 3. ONM-time.

Hoor ik Bart naar Sam roepen: 'Dat mag niet van mama hoor! Je mag niet naar Onderweg naar Morgen kijken!' Nee, terecht natuurlijk. Dat leer je op zo'n cursus van De Hoop het eerst. Gij zult uw kinderen niet naar soaps laten kijken. Grove taal, overspel, Sodom en Gomorra, van dat soort. Maar uiteraard wast Sam zijn handen in onschuld. 'Dat doet papa hoor!' En ik, sussend erachteraan: 'Ja, het is goed Bart, het is al afgelopen...'

Tijdens de aftiteling zien we nog een cruciale gebeurtenis voor hen die (vermoed ik) het volgende deel van het begin af aan gaan bekijken. Die vaste kijkers zitten nu natuurlijk danig in de stress. Maar niet alleen zij. Wij ook. Wat moeten we nu tussen Lingo en De Wereld Draait Door? Misschien toch maar even plassen? Of koffie zetten? Wat een dilemma...